Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen

Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen
TWEE RARE FAMILIES BIJ ELKAAR.....!!! WAT EEN FEEST.....

maandag 29 maart 2010

onzeker

He Willemien,
Met een zoon als Joris sta ja anders in het leven.
Dat klinkt vaag en dat is het vrees ik ook.
Met Joris kwam ook de onzekerheid in mijn leven.
De vraag “doe ik het wel goed?”…….die vraag zit soms in mijn hoofd, hij dreunt door mijn gedachten even gelijkmatig als het tikken van een klok.
Joris is nu bijna 12 en ik twijfel nog vaak.
Soms gaat het om grote dingen.
Zit Joris op zijn plek op school, waar komt zijn boosheid vandaan, is hij gelukkig?
Soms ook om kleine dingen.
Mag Joris brood ipv “een gezonde prak”, mag hij alleen de straat door fietsen of wat doen we met zijn verjaardag.
Het gekke is dat het voor mij eigenlijk niet uitmaakt of ik me onzeker voel over grote of kleine dingen.
Het gaat erom dat ik na al die jaren soms nog steeds even het vertrouwen in mijzelf kan verliezen en dus onzeker ben.
Nu zou je denken dat ik daar inmiddels aan gewend zou moeten zijn.
Niet dus!
Dit keer kwam hij alleen uit een onverwachte hoek.
We hebben de afgelopen 2 jaren heel wat meegemaakt.
Scheiding, verhuizingen, vertrekken en verdriet.
De storm lijkt wat te zijn gaan liggen, ik heb keihard gewerkt en geïnvesteerd en het gaat zijn vruchten afwerpen.
Er is weer wat rust in huis.
Het is uiteraard bedrieglijke rust want in de koppies van Joris en Sophie zijn er af en toe nog heel wat woeste stormen gaande.
Sophie zit op “creatieve therapie”.
Leek mij een uitstekende, speelse manier om om te gaan met moeilijke vraagstukken in haar jonge leventje.
Hmmmm, dat is toch anders.
De eerste keren is Sophie wel enthousiast. Dat neemt af, waarschijnlijk omdat ze nu ook toekomen aan die moeilijke vraagstukken.
Sophie verzet zich een beetje, wil niet meer en wil het er verder ook niet over hebben.
“Mahaam, ik weet het niet”, zegt ze met haar 7 jarige puberkoppie, als ik haar vraag of ze kan proberen met te vertellen wat er niet zo leuk is.
Ik voel dat Sophie zelf ook op 2 benen hinkt.
Ik besluit de creatieve dame om raad te vragen en laat doorschemeren dat ik er wellicht mee wil stoppen.
Ik kreeg antwoord:
“Ik verlies overwicht als moeder als ik aan haar toegeef……..Sophie verliest vertrouwen in mij…….Haar vertrouwen wordt dan weer (!) geschonden……..Ze gaat over me heen lopen en ik leer haar weglopen van problemen”
Advies luidt dan ook : doorgaan.
Daar werd ik even stil van.
En onzeker.
Deze had ik niet zien aankomen.
Juist omdat ‘ie zo onverwacht is moet ik er eerst maar eens goed over nadenken.
En jij, soms ook nog zo onzeker na 15 jaar Ebel??




Ha Esther,
Onzeker, maar ook zekerder.
Er zijn zoveel vraagtekens, er is zoveel onduidelijk.
Daar ben ik jaren erg onzeker door geweest.
Totdat dat, langzaam maar zeker, begon om te slaan.
Onzekerheid kreeg een soort vaste plek in mijn leven en in mijn persoonlijkheid.
Zozeer zelfs dat ik er niet meer zo onzeker door word.
Ik weet dat er elke dag een situatie is waarin in niet precies weet wat ik moet.
De school die schrijft waar de medicijnen zijn, terwijl ik net die ochtend een nieuwe fles heb meegegeven.
Is die fles uit de tas gerold in de bus, is er een invalkracht die weer eens van niets weet?
Heb ik het toch vergeten (kast checken).
Nee, gelukkig niet.
Ebel krijgt een plotselinge huilbui die lijkt op een overgevoelige reacties.
Heeft hij iets raars gegeten, is hij ergens geweest waar iemand hem iets heeft gegeven wat niet mag?
Ik kan niets bedenken.
Een vage kennis vertelt me dat Ebel teveel aan me hangt en dat voor ons beiden ongezond is.
Ga ik te ver in mijn betrokkenheid naar Ebel, moet ik meer afstand van hem nemen?
Elke dag wel een vraag.
Bijna nooit een antwoord.
Ook niet onbelangrijk; het feit dat ik denk voor een groot deel te snappen waar al die lichamelijke klachten vandaan komen en het feit dat (bijna) geen arts dat gelooft.
Je weet dat ik die ziekelijk neiging heb mezelf te spiegelen aan grootheden als Don Quichot en Koning Arthur en Harry Potter, om maar eens een paar intieme vrienden te noemen.
Sinds een jaar is daar een bij gekomen.
Darwin.
Jawel!
De biografie van Darwin heb ik verslonden.
Niet om die evolutieleer, niet om de reis met de Beagle.
Ook allemaal best interessant hoor. Maar mij ging het om iets heel anders.
De vreselijke onzekerheid van iemand die anders denkt, anders is, anders kijkt.
Simply seeing things differently.Door Ebel en met Ebel kan ik niet anders.
Onzeker ben ik nog steeds, na 15 jaar Ebel.
Onzeker zal ik altijd blijven, en samen met Ebel zal ik altijd anders zijn.
Dat weet ik na al die jaren zeker.
Ik ben een zeker onzeker mens geworden!

zondag 21 maart 2010

anders en toch anders

Ha Esther,
Jouw zoon is anders.
Mijn oudste zoon is anders.
Onze levens zijn anders.
En daarin opvallend gelijk.
We gingen erover schrijven en dat groeide uit tot ons weblog Moeders zonder Grenzen.
In het begin stroomden de verhalen eruit, of beter nog, ze knalden eruit als de tennisballen uit zo’n machine.
Eerste opslag van een van ons, meteen een harde return.
Voorzet van de ander, smash, alweer een antwoord en het volgende blogje klaar.
Het gaat goed, het is fijn en mensen lezen onze blogjes graag.
We hebben – op bescheiden schaal - succes
Nu moeten we dus wat serieuzer aan het werk.
Dat valt tegen, de blogjes liggen als tennisballen verspreid door onze bestanden.
De halve blogjes inspireren ons een stuk minder, een groot deel van de helftjes blijft eenzaam liggen.
Ik wil alle ballen gaan opzoeken en ze netjes op een rijtje leggen.
Zo ben ik, maar dat heb ik ook heel sterk ontwikkeld in de jaren met Ebel. Alles observeren, alles bundelen, alles bij elkaar leggen, sterke dingen eruit halen , kijken wat je moet met zwakkere dingen.
Het is overal in doorgesijpeld, merk ik nu.
Ook in het werken met ons blog.
Ik zoek de tennisballen en leg ze naast elkaar, zuchtend en kritisch steunend.
Jij loopt er fluitend tussendoor en gooit ze in een grote mand.
Nu blijkt dan ook dat wij moeders zijn met een ander leven, dat we in veel opzichten op elkaar lijken, of op elkaar zijn gaan lijken door de wonderlijke kaarten die het lot voor ons trok.
Maar we zijn ook totaal verschillend.
En dat is maar goed ook.
Daardoor zullen we goede blogs blijven schrijven, teveel eenheid gaat immers toch snel vervelen.
Deze week gaat spannend voor ons worden.
We gaan lunchen met een uitgever.
We gaan laten zien dat we dingen kunnen schrijven die mensen willen lezen.
Omdat onze levens anders zijn en omdat wij anders zijn.
Zoveel gelijk en toch zo anders is een ijzersterke combinatie.
Dat vind je toch ook?


He Willemien,
Ja! Dat vind ik ook!
Ik vind ook nog meer……..
Ik vind dat wij ondanks, en waarschijnlijk dankzij onze verschillen hard op weg zijn om een echt verschil te gaan maken!!
Dat we anders zijn, soms buiten de boot vallen, daar zijn we allebei al aan gewend.
Dankzij onze zonen.
Dat we ons als kameleonnen aan kunnen passen aan situaties is ook een gegeven.
Dankzij onze zonen.
Dat we lang, goed en zorgvuldig nadenken bij wat we doen is ook zo.
Dankzij onze zonen.
Dat we ons leven lang al rekening houden met bijna alles en iedereen is ook waar.
Dankzij onze zonen.
En…………… dat we allebei erg moeilijk de regie uit handen kunnen geven en allebei graag de controle hebben moge ook duidelijk zijn.
En dat hadden we volgens mij ook al voor Ebel en Joris……..
En dat is soms lastig.
Zeker met onze zonen.
Al schrijvende zijn we allebei niet te stuiten.
Soms vraagt een verhaal van mij om een antwoord, soms is het schrijven naar jou alleen al genoeg.
Ik heb dan mijn hart gelucht, ben het kwijt en ga weer door.
Soms is er gewoon niets aan toe te voegen.
Perfektionistisch zijn we allebei.
Maar ook daar zijn we, hoewel dus weer heerlijk hetzelfde, ook weer anders in.
Jij bent “serieuzer”, ik geloof er op een naïeve manier gewoon in………
Ik ben een slecht computermens, jij bent daar beter in.
Jij wilt alles compleet, ik vind een “missertje”minder erg.
Ondanks al deze verschillen willen we allebei eigenlijk maar 1 ding …………..
Begrip voor onze jongens, een verhaal vertellen met humor en drama,met een lach en een traan.
En ondanks onze “technische”verschillen voel ik met vreselijk met je verbonden.
Vind ik je gewoon “een leuk wijf”en gaat alles goed komen!!
Ook de lunch met de uitgever.
Wij, 2 heel verschillende moeders, lijken toch heel erg op elkaar.
En dankzij onze zonen hebben we elkaar gevonden en daar ben ik nog steeds heel blij om!!!!

zondag 14 maart 2010

zwaaien

He Willemien,
Ik breng Joris vanmorgen naar school, weer lekker op de fiets.
We hebben ons vaste rondje.
Eerst brengen we Sophie, Joris wacht dan bij het hek van het schoolplein.
Daar zijn namelijk "werkmannen" bezig met enorme machines en hijskranen.
Als ik Sophie gekust en weggebracht heb fietsen wij verder.
Joris heeft vandaag interne stage.
Hij trekt dan zijn mooiste overhemd aan en heeft altijd veel zin om naar school te gaan.
Ik zet hem binnen af.
Ik zwaai, hij zwaait niet terug.
Ik fiets vrolijk naar huis.
Ik moet op die fiets ook ineens aan lang geleden denken.
Joris was 5 jaar en ook toen bracht ik hem zelf naar school.
Een andere school.
Ik leverde hem af in de klas, knuffelde hem op onze eigen manier en zei gedag.
Hij zwaaide niet.
Daar was dat een probleem.
De juffen vonden dat vreemd.
Een kind hoort toch te zwaaien? Wat vreemd? Hebben jullie verder wel goed contact?
Is hij altijd zo gesloten? Zegt hij andere mensen wel gedag?
Wat zij niet zagen was dat Joris en ik onze eigen ritueel hadden.
Ik boog me 's morgens over hem heen en fluisterde dan in zijn oor "dag, dikke deur!".
Hij keek me dan aan en zei me gedag met zijn ogen.
Voor school was dat niet genoeg.
Zwaaien moest hij!
Iedere dag zeiden ze het weer "zwaai je mamma maar gedag".
Ja, zelfs een aap kun je trainen en dus na verloop van tijd zwaaide Joris ook.
School was gerustgesteld.
Vandaag zwaaide hij niet en daarom fiets ik blij naar huis.
Ik fluister niet meer in zijn oor maar onze ogen zeggen elkaar nog steeds gedag. Op onze manier.
En zwaaien, Joris heeft het trucje gelukkig weer afgeleerd!!
Wat zouden ze daarvan vinden, op die andere school??

Ha Esther,
Allemaal weer eens zo bekend!
Ebel vertrok toen hij vier was in het busje naar het Medisch Kleuter Dagverblijf.
Hij zat achter het raampje en keek naar me met ogen vol diepe emotie die ik niet kon of durfde te peilen.
Ik zwaaide en gooide kushandjes.
Ebel zwaaide niet terug, hij keek alleen maar.
In de jaren erna leerden we Ebel steeds meer praten.
Zo ontstond een ander ritueel.
En paar jaar lang kon ik Ebel lopend naar school brengen.
Als ik wegging, vroeg hij standaard; ‘mama cola zero halen en koekjes en appels.’
En elke dag weer herhaalde ik.
‘Natuurlijk lieverd, mamma haalt cola zero, koekjes en appels.’
Dan zag ik de opluchting op zijn snuitje en dan kon ik gaan.
Natuurlijk kregen we met enige regelmaat de Buitengewoon Geestige Reacties.
‘Ik denk dat mamma het boodschappenlijstje zo langzamerhand wel eens kent.’
‘Nou, mamma weet wat haar te doen staat vandaag.’
Soms vond ik dat we genoeg gelachen hadden en legde ik de betekenis van ons afscheidsgesprekje uit.
Ebel zegt – op zijn manier – denk je vandaag aan me, onthoud je hoe onzeker ik altijd ben over eten, kan ik op je rekenen?
En mijn herhaling van zijn vraag betekent, ja, lieverd. Ik weet het. Ik begrijp dat je elke dag in een soort bizarre angst leeft die gerelateerd is aan voedsel. Ik vergeet dat nooit. Ik denk aan je.
Je bent veilig bij mij.

Tegenwoordig gaat Ebel weer met een taxi. Hij stapt in en gaat zitten. Hij houdt de deur even open, steekt zijn neus om de hoek en vraagt; ‘mamma, cola zero, rijstewafels en braadworst.’
Het boodschappenlijstje wijzigt, de boodschap zelf nooit.
Denk je aan me?
En mijn antwoord.
Ik denk aan je, bij mij ben je veilig!

zondag 7 maart 2010

lijstjes

Ha Esther,
Het is druk, ik moet echt even zorgen dat ik geen dingen vergeet. Dus maak ik een lijstje.
Het lijstje opstellen vind ik niet leuk, maar dingen afstrepen van het lijstje, dat vind ik heerlijk!
Ineens denk ik aan dat andere lijstje.
Dat lijstje dat ik, zoals zoveel moeders met mij, kreeg toen het met Ebel niet ging zoals we hoopten.
Ik geloof dat de meesten van ons zo rond het derde levensjaar getrakteerd worden op de eerste, echte en serieuze lijst.
De lijst van wat allemaal niet gaat lukken.
Levenslange zorg.
Geen gewone school.
Vierentwintig-uurs opvang.
Niets zelfstandig kunnen.
Niet leren fietsen.
Niet leren zwemmen.

De lijst wordt je uitgereikt door een hulpverlener die een gezicht trekt dat past bij de gelegenheid, zorgelijk, somber en medelevend.
Heb jij hem ook gekregen voor Joris?
En viel je toen ook op dat er altijd fietsen en zwemmen tussen staat? Dat zijn zulke kernwaarden in het leven van het Nederlands kind dat ze zich scharen bij grootheden als Levenslange Zorg.
De lijstjes die je als ouder van een zorgintensief kind in Nederland krijgt, kennen alleen negatieve punten.
Ze benoemen wat er allemaal niet gaat lukken.
Ze sluiten deuren, kennen daarbij geen twijfel.
Het zal allemaal niet mee gaan vallen.
Als je dat maar heel goed beseft!
Als je verder nog iets mee krijgt, dan zijn het tips.
Prominent bovenaan staat het volgen van een video-home training.
Daarnaast wordt je erop gewezen dat je tijdig passende dagopvang moet zoeken.
Wie, wat, hoe en waar. Dat staat er dan weer niet bij.
In ons vorige blog schreef je over hoe je met Joris in de lenteochtend fietste.
Vandaag straalt de zon opnieuw.
Ik ga vanmiddag ook even met Ebel fietsen.
Een over twee maanden kunnen we misschien al weer zwemmen in het meer.
Vandaag ben ik iets later thuis, Ebel is een half uurtje alleen.
Dat kan hij.
Ineens zie ik hoeveel we hebben kunnen afstrepen van die zwarte lijst van jaren terug.
Niet de kernpunten. Helaas.
Maar mijn oer-Hollandse jongen kan fietsen en zwemmen en heeft geen vierentwintig uur zorg nodig.
In het volgend blog ga ik een alternatief lijstje opstellen voor hulpverleners.
Maar eerst wil ik graag horen hoe het met jouw lijstje staat?


He Willemien,
Mijn lijstje he?
Hmmm, heb je even.
Het begon al op het consultatiebureau.
De dames zaten daar al met de pen in de hand om af te vinken wat Joris wel of niet kon.
Ik weet nog goed dat ze me vroegen "kan hij overpakken?".
Ik zat met mijn mond vol tanden, dat wist ik eigenlijk niet.
Ik wist wel dat Joris prachtige ogen had waarmee hij alles opnam. Ik wist dat hij het heerlijk vond als ik hem na zijn badje masseerde.
Ik wist dat hij zo serieus kon kijken met af en toen een dikke grijns.
Ik wist dat hij liedjes zingen leuk vond.
Maar of hij over kon pakken?????
Dat vond ik niet zo belangrijk. Zij wel!! En dus scoorde Joris een dik vet kruis.
Zo heeft Joris nog vele kruizen gescoord en moest ik vaak antwoorden schuldig blijven.
Blijkbaar vind ik hele andere dingen belangrijk.
Joris is nu 12 en eigenlijk is dat nog steeds zo.
Hij zwemt als een otter, heeft er veel lol in.
Behalve op maandag op school. Dan moet hij namelijk door "het gat".
Joris haat dat. Hij zwemt hele stukken onder water, heeft plezier, kan zich heel goed redden, maar hij wil gewoon niet door dat gat.
Van mij hoeft hij ook niet.
Het is het het enige dat hij niet kan en dus oefenen ze door.
Hij moet immers dat diploma??
Ik wil dat hij met plezier zwemt. Zij willen dat hij door dat gat gaat.
Joris leest.
Dat was een persoonlijke droom van mij.
Sophie zit in groep 3 en leest al beter maar Joris kan het en ik vind het geweldig.
In de bibliotheek wordt hij er herhaaldelijk op aangesproken dat hij "kinderachtige boekjes" meeneemt......
Hij pakt ze uit "de verkeerde kast".
Dan vergaat het plezier je wel!
We gaan trouwens wel op de fiets naar de bieb.
Dus ja, Joris zwemt, begint met lezen en fietst!!
En al die andere dingen, dat zien we wel.
Voorlopig blijft mijn jongen mij nog verbazen met wat al allemaal WEL kan en daar gaat het om.
De toekomst van Joris staat nog helemaal open.
Er kan nog zoveel.
Ik heb inmiddels mijn eigen lijstje, met mijn eigen kernpunten.
En ik blijf gewoon lekker afstrepen............op mijn eigen manier!

woensdag 3 maart 2010

takkenbos

He Willemien,

Ik heb een scheurkalender op de wc.
Wie niet??
Vandaag stond er de wijze uitspraak: "gebundelde takken kun je niet breken", een Keniaans gezegde.
Zo is het maar net.
Als ik jouw boek niet had verslonden, je daarna geen mail had gestuurd, jij niet gereageerd had en we geen aktie hadden ondernomen was Moeders Zonder Grenzen nooit ontstaan.
Wij hebben elkaar op een hele bijzondere manier ontdekt, gevonden en we hebben elkaar niet meer losgelaten.
Net als die gebundelde takken.
Want zo voelt het.
Ik voel me sterker en beter als wij weer ervaringen uit kunnen wisselen.
Ik lach, huil en leef met je mee.
Ik weet dat dat andersom ook zo is.
Onze levens zijn eigenlijk heel verschillend, geen tak is gelijk.
Tegelijkertijd zie ik niets anders dan overeenkomsten, hout is hout.
Het openen van mijn mailbox is niet meer hetzelfde sinds wij aan het schrijven zijn gegaan.
Eenmaal begonnen lijken we allebei niet meer te kunnen stoppen.
Vandaag gaan we op de fiets naar school.
De zon schijnt en ik geniet.
Op de een of andere manier lijkt het hele leven anders als de zon schijnt!
Joris fietst vooruit en Sophie trapt dapper door naast mij.
Onderweg naar school komen we af en toe wat bekenden tegen en we zwaaien.
Ik zou wel uren door kunnen fietsen.
Joris voorop, wij erachter aan.
De zon op ons hoofd en de wind in de haren.
Als ik er zelf een foto van kon maken zou ik het doen.
Het voelt even als een "Kodak-moment".
Alledrie op onze eigen fiets, alledrie ons eigen tempo en alledrie bij elkaar in de buurt.
Ook deze gebundelde takkenbos is niet te breken.
Ondanks alles wat we meemaken, ondanks al het verdriet voel ik me daar op die fiets met Joris en Sophie even heel sterk.
We komen aan bij Joris zijn school.
Zo'n opgeschoten lummel van bijna 18, roept ineens, zomaar dwars over het volle schoolplein "takkenwijf!"
Ik kan daar vandaag alleen maar om lachen!!!

Ha Esther,
Er zijn er genoeg die ons inderdaad als takkenwijven zullen bestempelen.
Lastige, eigenwijze en vervelende moeders die het beter weten.
Vrouwen die de beperkingen niet willen zien, onrealistische verwachtingen hebben.
Vrouwen - zoals een buitengewoon onsympathieke hulpverleenster (met snor) ooit zei - met een acceptatieprobleem.
Vaak worden we groter gemaakt dan we eigenlijk zijn, alsof we een missie hebben, dingen willen bewijzen.
Ik denk dat een van de kernpunten die we in elkaar herkennen is dat we eigenlijk heel gewoon zijn.
Heel gewoon willen zijn.
Maar als je ervoor kiest om met een bijzonder kind voor een zo normaal mogelijk leven te leiden, dan ben je per definitie zelf ook bijzonder.
Daar worden we allebei erg gefrustreerd en boos van en dus zoeken we de aandacht om te laten zien hoe bijzonder gewoon wij zijn.
Snap jij nog wat ik nu opschrijf?
Ja, jij wel.
Dat is de waarde van ons mailverkeer.
Dat je hele rare dingen kunt zeggen en dat de ander die snapt.
Een scheurkalender heb ik niet op de wc.
Ik plak de deur wel vol met foto's.
We zijn net op wintersport geweest, dus ik heb een nieuwe serie.
Een van onze favoriete thema's is; de gehandicapte plagen.
Frances en Robbert storten zich dan op Ebel, ze rollen als jonge honden over elkaar.
En Bob en ik roepen, 'durven jullie wel tegen de gehandicapte?'
De grootste genieter is Ebel zelf.
'Of even handicap plagen,' vraagt hij vaak.
In de dikke laag Franse sneeuw konden ze zich helemaal uitleven.
Ik sta er bij, ik kijk naar de kluwen van drie kinderen die een zijn geworden.
Ik voel de warmte van mijn liefde tot diep in mijn tenen.
Dan is mijn takkenbos gebundeld en onbreekbaar.