Ha Esther,
Je staat echt al weken bovenaan mijn lijstje. Elke keer zet ik je opnieuw bovenaan, maar verder kom ik niet. En dat is niets voor mij, want bloggen met jou zit in mijn systeem.
Nu nadert de vakantie, vrijdag vertrekken we. Ik merk dat ik gewoon niet weg kan, als ik niet met je geblogd heb.
Jij bent van de woorden en de Dikke van Dale, ik ben van de spreuken en gezegden. Een rare afwijking, ik weet het. Maar een mooie zin of uitspraak kan gewoon dagen in mijn hoofd rond- en ronddraaien en daar een lekker plekje zoeken, net zoals onze poes Mimi doet als ze op de grote stoel in de zon gaat liggen.
Life is what happens while you’re busy making other plans, zei John Lennon ooit.
Welke plannen ik ooit in mijn leven ook maakte, moeder worden van een zorgintensief kind was er nooit bij. Mijn plannen waren anders. Ze waren groter, want ik zou de hele wereld af reizen. Ze waren kleiner, gewoon in het weekend een paar uurtjes op de bank liggen. Ze waren een stuk eenvoudiger, een leuk leven met een fijne man en een paar leuke kinderen.
Plannen maken heb ik afgeleerd, voor zover je dat als mens ooit af kunt leren. Ik leef van dag naar dag en van Ebel soms van uur naar uur of van minuut tot minuut. We zoeken samen naar de ruimte die er is en die vullen we. Soms valt die ruimte erg tegen, dan zijn we ommuurd door Ebels beperkingen en verstikken we elkaar. Soms valt de ruimte ineens weer mee en dan genieten we van die paar vierkante meters en voelt het alsof ik toch de hele wereld afreis, al is dat dan op een woonerf in Groningen.
Carpe Diem (Pluk de Dag), is zo’n andere fraaie spreuk. Die kunnen wij als moeders van Joris en Ebel wel in gouden letters in ons hart borduren of misschien kunnen we hem deze zomer allebei op onze linker enkel laten tatoeëren. Dan vormen we zo’n soort geheime club, net als de Hells Angels. Ik moet zeggen, ik voel daar best wat voor! Maar goed, wat ik maar wil zeggen; als wij iets kunnen, dan is het dat, de dagen en de momenten plukken waarop onze zorg te dragen is en we soms zelfs even de illusie kunnen hebben dat we bijna bij de gewone wereld horen.
Welcome difficulties. Deze las ik een keer op een ochtend in de krant. Ik zat er die dag helemaal door, vond alles veel te moeilijk en ik stelde mezelf die stomme en nutteloze vraag; waarom heb nou juist ìk een zorgintensief kind? Een antwoord kwam er niet en dus begon ik de krant maar te lezen. Het ging over een man die deze uitspraak tot zijn motto had gemaakt. Moeilijkheden komen er in ieder leven, ze horen erbij, zoals kuilen in een zandweg of een plotselinge bui op een onbewolkte dag. Moeilijkheden zijn onderdeel van het leven. Je kunt boos op ze worden, ze proberen te verjagen, maar dat gaat je niet lukken. Misschien moet je ze maar gewoon welkom heten. Ik las zijn wijze woorden en ben ze nooit meer vergeten.
Zo rond ik af door van die drie spreuken een miniverhaal te maken. Dat ons leven anders gaat dan we plannen, dat hebben wij al geleerd. Als we de moeilijkheden die dat onvermijdelijk met zich meebrengt, nu maar gewoon verwelkomen, dan houden we genoeg energie over om alle goede momenten steeds weer te plukken. Ik wens je een vakantie boordevol mooie momenten, waardoor je aan eind augustus een grote vaas vol met die mooie momenten als een enorm boeket op je tafel kunt zetten.
Hé Willemien,
Ik kijk naar mijn bruine hoofd.Ik kijk naar mijn bruine armen.
Mijn hoofd staat op “zorgeloos” en ik voel me vrij!!!
Ik heb er nog aan gedacht je te schrijven. Ik deed het niet. Ik dacht we stilzwijgend elkaar al een hele fijne vakantie toegewenst hadden en dat we, in stilte hadden gezegd: “Fijne vakantie, en tot later!”
Hoe vaak hing ik niet boven het toetsenbord en hoe vaak wilde ik je niet tóch nog een laatste blog sturen. Ik had, zelfs in die laatste weken, nog zoveel te vertellen!
Ik deed het niet. En daarom ben ik extra blij dat jij het nu wel doet!
Ja, ik ben van de woorden, van de Dikke van Dale en óók van de spreuken en mooie zinnen. Als je mijn huis binnenkomt kun je er al niet omheen: “Don’t worry, be happy” , in knalrode letters komt die zin je tegemoet.
Je hebt bijna geen keus, je kunt hem niet negeren.
En zo is het met Joris ook. Ik had geen keus en ik kan hem niet negeren.
Tot deze week. Voor het eerst in meer dan vier jaren kan ik wél even om hem heen...
Ik kijk nog eens naar mijn bruine hoofd en mijn bruine armen…
Verleden week stapte ik op de boot, naar Vlieland. Zonder kinderen, een week lang!
Zit je nog op je stoel?!!?
Ik?? Alleen op pad. Dat wil zeggen, zonder Joris en Sophie en dat een week lang… Ongekende luxe en tegelijkertijd ongekend abnormaal vreemd!
Inmiddels ben ik terug en ik kan je zeggen, als er een tattoo-shop was geweest had ik hem nu al op mijn enkel staan: CARPE DIEM.
Wat heb ik de dagen geplukt daar op Vlie. ’s-Morgens in de ochtendzon dronk ik een kop thee op een stil strand, ’s-avonds in de avondzon dronk ik op datzelfde stille strand een glas koele witte wijn en in de tijd daartussen heb ik gelezen en gelezen en gelezen.
Zes boeken in zeven dagen tijd, wat een ongekende luxe.
Eén boek ging over ons: Moeders zonder grenzen. Ik had dat mooie groene boekje in een opwelling in mijn koffertje gestopt. Ik las het in één ruk uit.
Ik realiseerde me hoe lang het geleden is, ik huilde en lachte om mijn eigen woorden en ik had jou en Eeb ook een beetje bij me.
En ook Joris en Sophie. Mijn twee helden.
Zittend in die zon realiseerde ik me weer eens hoe trots ik op ze ben. Ik realiseerde me dat ik twee prachtige kinderen heb en even, héél even lopen de tranen langs mijn wangen en vallen in het zoute zand.
Ik mis ze enorm! Maar ik geniet ook enorm.
En weet je, over 2 weken zit ik hier weer. Dan mét die twee kanjers.
Het zal héél anders zijn maar niet minder bijzonder.
Willemien, ik zeg het nu maar gewoon hardop en luid en duidelijk:
GENIET VAN JE VAKANTIE!!!
En over een paar weken gaan we samen weer een cappucino drinken. Ik weet een heel leuk adresje in Utrecht…vlakbij een tattoo-shop!!
X Esther
