He Esther,
Ons blog is bijna jarig.
Het wordt binnenkort een jaar oud.
In een jaar tijd is het een volwassen blog geworden dat zelfs is uitgegroeid tot een heus boek.
We mogen echt trots zijn op hoe ons blogje een blog werd.
Ons boek is uit, we zijn er blij mee en we zijn er trots op.
Er komen veel mooie mailtjes, van mensen die de situaties in onze blogs herkennen maar ook van mensen voor wie werelden open gaan.
Het kriebelt een beetje bij mij.
Ik heb zin om iets te doen met ons blog.
Het nog wat groter te laten groeien.
Ik heb daar nu eenmaal snel last van. Dat is soms maar goed ook.
Bij Ebel heb ik ook altijd die kriebels gehad, en die heb ik tot op de dag van vandaag.
Als hij iets nieuws doet of leert, dan krijg ik meteen zin om daar weer iets aan toe te voegen en zo hebben we al heel wat stappen gezet die ons door velen als onmogelijk waren afgeschilderd.
Ik heb zin om iets aan ons blog toe te voegen.
Vanochtend opende ik een mailtje van Claudia.
Ik ken Claudia niet, maar ik weet al heel veel van haar.
Ze is een collega-moeder zonder grenzen.
Ze vertelt in haar mailtje over haar gezin, over haar zorgintensieve kind.
En dan nodigt ze ons nog snel even uit om met z’n vijven te komen eten in Tilburg.
Niet bepaald een prototype dus van de uitgeputte en overbelaste moeder.
Ik heb zin om Claudia te vragen eens te schrijven op ons blog van Moeders zonder Grenzen.
Ik ben benieuwd wat ze verder te vertellen heeft en ik ben benieuwd naar jouw reactie op haar blog.
Wat vind je ervan.
Zullen we onze grenzen eens opengooien?
He Willemien,
Goh, 1 jaar oud……
Gaat het net zoals bij kinderen? Wat zeggen ze dan altijd? “Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot!”.
Een beetje gaat dat wel op vrees ik, want nu is “ons blogje”een boek, dat kun je dus wel groot noemen.
Ik geniet nog steeds van onze kleine blogjes hier…….. die inmiddels inderdaad ook opgegroeid zijn tot bloggen.
Kleine blogjes worden groot……….
Ook weet ik dat we anderen er steeds meer mee helpen en (h)erkenning geven.
Dat blijkt wel gezien alle reacties.
De grenzen opengooien dus!!
En toch voelt het een beetje aan alsof je voorstelt om vreemd te gaan.
Gek he?!
We zijn een beetje een liefdeskoppel geweest het afgelopen jaar.
Vele ups en een paar downs maar we vonden elkaar iedere keer weer.
Zoals dat in een goede relatie ook hoort te gaan.
Ik heb ook meerdere “moeders zonder grenzen”ontdekt en merk dat ik ook grenzen overga!
Dat gaat eigenlijk helemaal vanzelf.
Als je eenmaal zo’n gemeenschappelijke deler hebt, een raar kind, gaat de rest vanzelf.
Dat ging bij ons ook zo en door ons blog en door ons boek nodigen we als vanzelf al meer mensen uit.
“Join the club”, lijken we soms uit te schreeuwen.
En ik denk dat het inderdaad tijd is om dat te gaan doen.
Er lijkt een enorme behoefte te zijn aan lotgenoten. En wie zijn wij om dat niet te bemoedigen.
Was dat niet ons doel?!
En er is nog een reden.
Ik las namelijk een blog van Elise.
Humor, liefde en soms diezelfde onmacht straalt er vanaf. En, gaan we weer, zo herkenbaar!!
Ook wij zijn gaan mailen.Voorzichtig nog.
En ik heb haar gevraagd. En zij wil.
Ook ik ben nu dus vreemd gegaan.
Ons blog is er klaar voor en wij zijn er klaar voor.
We gaan die grenzen opengooien!!!
dinsdag 26 oktober 2010
dinsdag 19 oktober 2010
herfst
Ha Esther,
Even bijkomen van alle emoties rond ons boek, heb jij dat ook?
Vrijdag was Frances jarig en we konden de avond met familie, vrienden, eten en gezelligheid afsluiten met ons optreden in Hart van Nederland.
Afgelopen weekend was het het mooiste herfstweer dat je maar bedenken kunt.
De zon scheen uitbundig, het was koud en de herfstkleuren ontroerden me.
Ondertussen pakten we de koffer van Frances in, en toen nog een en nog een.
Frances zit een week in Engeland met school en je wilt er daar natuurlijk wel een beetje leuk uitzien dus ze propte stapel na stapel kleren in haar tassen. Ik wilde handige tips geven, maar ik hield mijn mond. Frances is nu zeventien en ik moet leren om mijn mond te houden!
Ebel bekeek alles. Ik legde hem uit dat Frances op schoolreisje gaat, dan twee dagen alleen bij nichtje Bunna in Londen blijft en dat wij er dan zaterdag achteraan vliegen.
Dat snapte Ebel meteen en hij zuchtte diep van geluk.
Over een paar dagen naar Londen, wat heerlijk!
Hij knuffelde Frances en mompelde, ‘Tot zaterdag Sanivini (Ebels koosnaampje voor Frannie).’
In jouw vorige blog viel me een zinnetje over Ebel op.
‘Ebel houdt alles in de gaten.’
Dat klopt en dat heb je goed gezien
Ebel houdt alles in de gaten en heeft alles in de gaten.
Ineens valt het me zelf ook weer op, hoeveel Ebel – los van zijn enorme spraak/taalbeperking –snapt.
Ik ging een aantal dingen overleggen over Ebel met onze huisarts.
Door het boekje, de televisie, de herfstzon en door mijn grote dochter had ik blijkbaar ineens heel veel lef.
Ik zie het gewoon precies zoals ik het ervaar: ‘Ebel heeft een gruwelijk stuk uitval in zijn hersenen, maar verder is hij slim en snapt hij juist ongelooflijk veel. En toen gebruikte ik – huiverend – de beschrijving Locked In Syndrome.’
Nee, geen aarzelende reactie, geen ongelovige blik.
Ze knikte, vulde aan.
We gaan nog een stapje uitproberen, ik zal onze lezers niet gaan vermoeien met het hoe en wat, want alles rond Ebel is zo ingewikkeld uit te leggen.
Waar het om gaat is dat ik gisteren in bed een enorme blijdschap voelde.
Ik zie tegen Bob, ‘Ik heb durven uitspreken hoe ik Ebel zie. Ik heb hem vandaag recht gedaan.’
Waar dat allemaal toe leidt, dat zien we dan wel weer.
Maar ik ben ook vandaag nog zo blij, ik heb Ebel recht gedaan!
He Willemien,
Even bijkomen? Zeg dat wel!
Her en der word ik aangesproken over ons mooie optreden in Hart van Nederland. En niemand heeft het over mijn rimpels……..
Sophie straalt op het schoolplein als ouders zeggen dat ze wel een filmster leek.
En Joris, Joris ondergaat het op zijn eigen manier.
Zoals altijd.
Op het schoolplein bij Joris word ik aangesproken door een jongen. Hij straalt. “He moeder van Joris”, zegt hij, “jij was op tv!”. Hij loopt op me af en is helemaal enthousiast.
Ik maak een grapje met hem en zeg dat ik me nu wel beroemd voel!
“Jij hebt een boek geschreven”, zegt hij erachteraan. Hij kijkt me nog steeds heel blij aan en zegt dan “Ik sta ook in een boek”.
Ik vraag hem hoe dat zit. Hij legt het me heel graag uit.
Hij maakt zijn tas open en daaruit haalt hij, met grote zorgvuldigheid, een prachtig boek.
Prachtige titel, prachtige omslag. Het raakt me gewoon.
Ook het enthousiasme van de jongen raakt me.
De titel is “Onzichtbaar”en het is gevuld met foto’s van jongeren. Bijzondere jongeren.
Corbino, de fotograaf, heeft de jongeren op een open en integere manier in beeld gebracht, zonder het masker dat ze vaak voor anderen opzetten. Het laat de kijker iets anders zien dan het beperkte beeld dat men doorgaans heeft wanneer wordt gesproken over een verstandelijke beperking.
Ik blader het door, daar op het schoolplein. De jongen staat trots naast me.
Terrecht, hij staat er prachtig op.
Ik word er stil van.
Joris staat naast me en hij kijkt mee, op zijn eigen manier.
En dan, daar op dat plein weet ik ook ineens weer waar we het allemaal voor doen.
Wat hebben we toch prachtige kinderen!!!!
Ik zie hier ook die prachtige herfstluchten.
Het ene moment is het donker en grijs en spettert de regen zachtjes naar beneden.
Het andere moment is daar ineens weer die stralende zon en lijkt de hele wereld zo mooi!
De kleuren spetteren je tegemoet en zelfs de blaadjes die van de bomen vallen lijken door de lucht te dansen.
Zo is het ook in ons leven, afwisselend, nooit hetzelfde en altijd spannend. Soms hebben we lichte dagen, soms hebben we donkere dagen.
Maar altijd hebben we die mannen.
Die jongens die we, zoals jij terrecht zegt, recht aan willen doen.
Ik geef hem zijn boek terug, daar op het schoolplein. Hij kijkt me aan.
Ik zeg dat ik het prachtig vind en ik zie hoe hij het boek heel voorzichtig in een plastik tasje stopt voor het in zijn schooltas verdwijnt.
Blij kijkt hij me aan.
“Nu zijn we allebei beroemd”, zeg ik tegen hem. Hij lacht van oor tot oor.
Wat bijzonder!
Ik hoop dat Frances een geweldig mooie tijd heeft in Engeland, ik hoop dat Ebel en jullie genieten in Londen en ik hoop dat je vindt wat je zoekt!!
We gaan nu even bijkomen van alle hectiek en emotie rond het boek. Ik geniet even mee met je blijheid en ga verder genieten van de prachtige herfst!!!
De zon breekt hier net weer door………………..
Even bijkomen van alle emoties rond ons boek, heb jij dat ook?
Vrijdag was Frances jarig en we konden de avond met familie, vrienden, eten en gezelligheid afsluiten met ons optreden in Hart van Nederland.
Afgelopen weekend was het het mooiste herfstweer dat je maar bedenken kunt.
De zon scheen uitbundig, het was koud en de herfstkleuren ontroerden me.
Ondertussen pakten we de koffer van Frances in, en toen nog een en nog een.
Frances zit een week in Engeland met school en je wilt er daar natuurlijk wel een beetje leuk uitzien dus ze propte stapel na stapel kleren in haar tassen. Ik wilde handige tips geven, maar ik hield mijn mond. Frances is nu zeventien en ik moet leren om mijn mond te houden!
Ebel bekeek alles. Ik legde hem uit dat Frances op schoolreisje gaat, dan twee dagen alleen bij nichtje Bunna in Londen blijft en dat wij er dan zaterdag achteraan vliegen.
Dat snapte Ebel meteen en hij zuchtte diep van geluk.
Over een paar dagen naar Londen, wat heerlijk!
Hij knuffelde Frances en mompelde, ‘Tot zaterdag Sanivini (Ebels koosnaampje voor Frannie).’
In jouw vorige blog viel me een zinnetje over Ebel op.
‘Ebel houdt alles in de gaten.’
Dat klopt en dat heb je goed gezien
Ebel houdt alles in de gaten en heeft alles in de gaten.
Ineens valt het me zelf ook weer op, hoeveel Ebel – los van zijn enorme spraak/taalbeperking –snapt.
Ik ging een aantal dingen overleggen over Ebel met onze huisarts.
Door het boekje, de televisie, de herfstzon en door mijn grote dochter had ik blijkbaar ineens heel veel lef.
Ik zie het gewoon precies zoals ik het ervaar: ‘Ebel heeft een gruwelijk stuk uitval in zijn hersenen, maar verder is hij slim en snapt hij juist ongelooflijk veel. En toen gebruikte ik – huiverend – de beschrijving Locked In Syndrome.’
Nee, geen aarzelende reactie, geen ongelovige blik.
Ze knikte, vulde aan.
We gaan nog een stapje uitproberen, ik zal onze lezers niet gaan vermoeien met het hoe en wat, want alles rond Ebel is zo ingewikkeld uit te leggen.
Waar het om gaat is dat ik gisteren in bed een enorme blijdschap voelde.
Ik zie tegen Bob, ‘Ik heb durven uitspreken hoe ik Ebel zie. Ik heb hem vandaag recht gedaan.’
Waar dat allemaal toe leidt, dat zien we dan wel weer.
Maar ik ben ook vandaag nog zo blij, ik heb Ebel recht gedaan!
He Willemien,
Even bijkomen? Zeg dat wel!
Her en der word ik aangesproken over ons mooie optreden in Hart van Nederland. En niemand heeft het over mijn rimpels……..
Sophie straalt op het schoolplein als ouders zeggen dat ze wel een filmster leek.
En Joris, Joris ondergaat het op zijn eigen manier.
Zoals altijd.
Op het schoolplein bij Joris word ik aangesproken door een jongen. Hij straalt. “He moeder van Joris”, zegt hij, “jij was op tv!”. Hij loopt op me af en is helemaal enthousiast.
Ik maak een grapje met hem en zeg dat ik me nu wel beroemd voel!
“Jij hebt een boek geschreven”, zegt hij erachteraan. Hij kijkt me nog steeds heel blij aan en zegt dan “Ik sta ook in een boek”.
Ik vraag hem hoe dat zit. Hij legt het me heel graag uit.
Hij maakt zijn tas open en daaruit haalt hij, met grote zorgvuldigheid, een prachtig boek.
Prachtige titel, prachtige omslag. Het raakt me gewoon.
Ook het enthousiasme van de jongen raakt me.
De titel is “Onzichtbaar”en het is gevuld met foto’s van jongeren. Bijzondere jongeren.
Corbino, de fotograaf, heeft de jongeren op een open en integere manier in beeld gebracht, zonder het masker dat ze vaak voor anderen opzetten. Het laat de kijker iets anders zien dan het beperkte beeld dat men doorgaans heeft wanneer wordt gesproken over een verstandelijke beperking.
Ik blader het door, daar op het schoolplein. De jongen staat trots naast me.
Terrecht, hij staat er prachtig op.
Ik word er stil van.
Joris staat naast me en hij kijkt mee, op zijn eigen manier.
En dan, daar op dat plein weet ik ook ineens weer waar we het allemaal voor doen.
Wat hebben we toch prachtige kinderen!!!!
Ik zie hier ook die prachtige herfstluchten.
Het ene moment is het donker en grijs en spettert de regen zachtjes naar beneden.
Het andere moment is daar ineens weer die stralende zon en lijkt de hele wereld zo mooi!
De kleuren spetteren je tegemoet en zelfs de blaadjes die van de bomen vallen lijken door de lucht te dansen.
Zo is het ook in ons leven, afwisselend, nooit hetzelfde en altijd spannend. Soms hebben we lichte dagen, soms hebben we donkere dagen.
Maar altijd hebben we die mannen.
Die jongens die we, zoals jij terrecht zegt, recht aan willen doen.
Ik geef hem zijn boek terug, daar op het schoolplein. Hij kijkt me aan.
Ik zeg dat ik het prachtig vind en ik zie hoe hij het boek heel voorzichtig in een plastik tasje stopt voor het in zijn schooltas verdwijnt.
Blij kijkt hij me aan.
“Nu zijn we allebei beroemd”, zeg ik tegen hem. Hij lacht van oor tot oor.
Wat bijzonder!
Ik hoop dat Frances een geweldig mooie tijd heeft in Engeland, ik hoop dat Ebel en jullie genieten in Londen en ik hoop dat je vindt wat je zoekt!!
We gaan nu even bijkomen van alle hectiek en emotie rond het boek. Ik geniet even mee met je blijheid en ga verder genieten van de prachtige herfst!!!
De zon breekt hier net weer door………………..
herfst
Ha Esther,
Even bijkomen van alle emoties rond ons boek, heb jij dat ook?
Vrijdag was Frances jarig en we konden de avond met familie, vrienden, eten en gezelligheid afsluiten met ons optreden in Hart van Nederland.
Afgelopen weekend was het het mooiste herfstweer dat je maar bedenken kunt.
De zon scheen uitbundig, het was koud en de herfstkleuren ontroerden me.
Ondertussen pakten we de koffer van Frances in, en toen nog een en nog een.
Frances zit een week in Engeland met school en je wilt er daar natuurlijk wel een beetje leuk uitzien dus ze propte stapel na stapel kleren in haar tassen. Ik wilde handige tips geven, maar ik hield mijn mond. Frances is nu zeventien en ik moet leren om mijn mond te houden!
Ebel bekeek alles. Ik legde hem uit dat Frances op schoolreisje gaat, dan twee dagen alleen bij nichtje Bunna in Londen blijft en dat wij er dan zaterdag achteraan vliegen.
Dat snapte Ebel meteen en hij zuchtte diep van geluk.
Over een paar dagen naar Londen, wat heerlijk!
Hij knuffelde Frances en mompelde, ‘Tot zaterdag Sanivini (Ebels koosnaampje voor Frannie).’
In jouw vorige blog viel me een zinnetje over Ebel op.
‘Ebel houdt alles in de gaten.’
Dat klopt en dat heb je goed gezien
Ebel houdt alles in de gaten en heeft alles in de gaten.
Ineens valt het me zelf ook weer op, hoeveel Ebel – los van zijn enorme spraak/taalbeperking –snapt.
Ik ging een aantal dingen overleggen over Ebel met onze huisarts.
Door het boekje, de televisie, de herfstzon en door mijn grote dochter had ik blijkbaar ineens heel veel lef.
Ik zie het gewoon precies zoals ik het ervaar: ‘Ebel heeft een gruwelijk stuk uitval in zijn hersenen, maar verder is hij slim en snapt hij juist ongelooflijk veel. En toen gebruikte ik – huiverend – de beschrijving Locked In Syndrome.’
Nee, geen aarzelende reactie, geen ongelovige blik.
Ze knikte, vulde aan.
We gaan nog een stapje uitproberen, ik zal onze lezers niet gaan vermoeien met het hoe en wat, want alles rond Ebel is zo ingewikkeld uit te leggen.
Waar het om gaat is dat ik gisteren in bed een enorme blijdschap voelde.
Ik zie tegen Bob, ‘Ik heb durven uitspreken hoe ik Ebel zie. Ik heb hem vandaag recht gedaan.’
Waar dat allemaal toe leidt, dat zien we dan wel weer.
Maar ik ben ook vandaag nog zo blij, ik heb Ebel recht gedaan!
He Willemien,
Even bijkomen? Zeg dat wel!
Her en der word ik aangesproken over ons mooie optreden in Hart van Nederland. En niemand heeft het over mijn rimpels……..
Sophie straalt op het schoolplein als ouders zeggen dat ze wel een filmster leek.
En Joris, Joris ondergaat het op zijn eigen manier.
Zoals altijd.
Op het schoolplein bij Joris word ik aangesproken door een jongen. Hij straalt. “He moeder van Joris”, zegt hij, “jij was op tv!”. Hij loopt op me af en is helemaal enthousiast.
Ik maak een grapje met hem en zeg dat ik me nu wel beroemd voel!
“Jij hebt een boek geschreven”, zegt hij erachteraan. Hij kijkt me nog steeds heel blij aan en zegt dan “Ik sta ook in een boek”.
Ik vraag hem hoe dat zit. Hij legt het me heel graag uit.
Hij maakt zijn tas open en daaruit haalt hij, met grote zorgvuldigheid, een prachtig boek.
Prachtige titel, prachtige omslag. Het raakt me gewoon.
Ook het enthousiasme van de jongen raakt me.
De titel is “Onzichtbaar”en het is gevuld met foto’s van jongeren. Bijzondere jongeren.
Corbino, de fotograaf, heeft de jongeren op een open en integere manier in beeld gebracht, zonder het masker dat ze vaak voor anderen opzetten. Het laat de kijker iets anders zien dan het beperkte beeld dat men doorgaans heeft wanneer wordt gesproken over een verstandelijke beperking.
Ik blader het door, daar op het schoolplein. De jongen staat trots naast me.
Terrecht, hij staat er prachtig op.
Ik word er stil van.
Joris staat naast me en hij kijkt mee, op zijn eigen manier.
En dan, daar op dat plein weet ik ook ineens weer waar we het allemaal voor doen.
Wat hebben we toch prachtige kinderen!!!!
Ik zie hier ook die prachtige herfstluchten.
Het ene moment is het donker en grijs en spettert de regen zachtjes naar beneden.
Het andere moment is daar ineens weer die stralende zon en lijkt de hele wereld zo mooi!
De kleuren spetteren je tegemoet en zelfs de blaadjes die van de bomen vallen lijken door de lucht te dansen.
Zo is het ook in ons leven, afwisselend, nooit hetzelfde en altijd spannend. Soms hebben we lichte dagen, soms hebben we donkere dagen.
Maar altijd hebben we die mannen.
Die jongens die we, zoals jij terrecht zegt, recht aan willen doen.
Ik geef hem zijn boek terug, daar op het schoolplein. Hij kijkt me aan.
Ik zeg dat ik het prachtig vind en ik zie hoe hij het boek heel voorzichtig in een plastik tasje stopt voor het in zijn schooltas verdwijnt.
Blij kijkt hij me aan.
“Nu zijn we allebei beroemd”, zeg ik tegen hem. Hij lacht van oor tot oor.
Wat bijzonder!
Ik hoop dat Frances een geweldig mooie tijd heeft in Engeland, ik hoop dat Ebel en jullie genieten in Londen en ik hoop dat je vindt wat je zoekt!!
We gaan nu even bijkomen van alle hectiek en emotie rond het boek. Ik geniet even mee met je blijheid en ga verder genieten van de prachtige herfst!!!
De zon breekt hier net weer door………………..
Even bijkomen van alle emoties rond ons boek, heb jij dat ook?
Vrijdag was Frances jarig en we konden de avond met familie, vrienden, eten en gezelligheid afsluiten met ons optreden in Hart van Nederland.
Afgelopen weekend was het het mooiste herfstweer dat je maar bedenken kunt.
De zon scheen uitbundig, het was koud en de herfstkleuren ontroerden me.
Ondertussen pakten we de koffer van Frances in, en toen nog een en nog een.
Frances zit een week in Engeland met school en je wilt er daar natuurlijk wel een beetje leuk uitzien dus ze propte stapel na stapel kleren in haar tassen. Ik wilde handige tips geven, maar ik hield mijn mond. Frances is nu zeventien en ik moet leren om mijn mond te houden!
Ebel bekeek alles. Ik legde hem uit dat Frances op schoolreisje gaat, dan twee dagen alleen bij nichtje Bunna in Londen blijft en dat wij er dan zaterdag achteraan vliegen.
Dat snapte Ebel meteen en hij zuchtte diep van geluk.
Over een paar dagen naar Londen, wat heerlijk!
Hij knuffelde Frances en mompelde, ‘Tot zaterdag Sanivini (Ebels koosnaampje voor Frannie).’
In jouw vorige blog viel me een zinnetje over Ebel op.
‘Ebel houdt alles in de gaten.’
Dat klopt en dat heb je goed gezien
Ebel houdt alles in de gaten en heeft alles in de gaten.
Ineens valt het me zelf ook weer op, hoeveel Ebel – los van zijn enorme spraak/taalbeperking –snapt.
Ik ging een aantal dingen overleggen over Ebel met onze huisarts.
Door het boekje, de televisie, de herfstzon en door mijn grote dochter had ik blijkbaar ineens heel veel lef.
Ik zie het gewoon precies zoals ik het ervaar: ‘Ebel heeft een gruwelijk stuk uitval in zijn hersenen, maar verder is hij slim en snapt hij juist ongelooflijk veel. En toen gebruikte ik – huiverend – de beschrijving Locked In Syndrome.’
Nee, geen aarzelende reactie, geen ongelovige blik.
Ze knikte, vulde aan.
We gaan nog een stapje uitproberen, ik zal onze lezers niet gaan vermoeien met het hoe en wat, want alles rond Ebel is zo ingewikkeld uit te leggen.
Waar het om gaat is dat ik gisteren in bed een enorme blijdschap voelde.
Ik zie tegen Bob, ‘Ik heb durven uitspreken hoe ik Ebel zie. Ik heb hem vandaag recht gedaan.’
Waar dat allemaal toe leidt, dat zien we dan wel weer.
Maar ik ben ook vandaag nog zo blij, ik heb Ebel recht gedaan!
He Willemien,
Even bijkomen? Zeg dat wel!
Her en der word ik aangesproken over ons mooie optreden in Hart van Nederland. En niemand heeft het over mijn rimpels……..
Sophie straalt op het schoolplein als ouders zeggen dat ze wel een filmster leek.
En Joris, Joris ondergaat het op zijn eigen manier.
Zoals altijd.
Op het schoolplein bij Joris word ik aangesproken door een jongen. Hij straalt. “He moeder van Joris”, zegt hij, “jij was op tv!”. Hij loopt op me af en is helemaal enthousiast.
Ik maak een grapje met hem en zeg dat ik me nu wel beroemd voel!
“Jij hebt een boek geschreven”, zegt hij erachteraan. Hij kijkt me nog steeds heel blij aan en zegt dan “Ik sta ook in een boek”.
Ik vraag hem hoe dat zit. Hij legt het me heel graag uit.
Hij maakt zijn tas open en daaruit haalt hij, met grote zorgvuldigheid, een prachtig boek.
Prachtige titel, prachtige omslag. Het raakt me gewoon.
Ook het enthousiasme van de jongen raakt me.
De titel is “Onzichtbaar”en het is gevuld met foto’s van jongeren. Bijzondere jongeren.
Corbino, de fotograaf, heeft de jongeren op een open en integere manier in beeld gebracht, zonder het masker dat ze vaak voor anderen opzetten. Het laat de kijker iets anders zien dan het beperkte beeld dat men doorgaans heeft wanneer wordt gesproken over een verstandelijke beperking.
Ik blader het door, daar op het schoolplein. De jongen staat trots naast me.
Terrecht, hij staat er prachtig op.
Ik word er stil van.
Joris staat naast me en hij kijkt mee, op zijn eigen manier.
En dan, daar op dat plein weet ik ook ineens weer waar we het allemaal voor doen.
Wat hebben we toch prachtige kinderen!!!!
Ik zie hier ook die prachtige herfstluchten.
Het ene moment is het donker en grijs en spettert de regen zachtjes naar beneden.
Het andere moment is daar ineens weer die stralende zon en lijkt de hele wereld zo mooi!
De kleuren spetteren je tegemoet en zelfs de blaadjes die van de bomen vallen lijken door de lucht te dansen.
Zo is het ook in ons leven, afwisselend, nooit hetzelfde en altijd spannend. Soms hebben we lichte dagen, soms hebben we donkere dagen.
Maar altijd hebben we die mannen.
Die jongens die we, zoals jij terrecht zegt, recht aan willen doen.
Ik geef hem zijn boek terug, daar op het schoolplein. Hij kijkt me aan.
Ik zeg dat ik het prachtig vind en ik zie hoe hij het boek heel voorzichtig in een plastik tasje stopt voor het in zijn schooltas verdwijnt.
Blij kijkt hij me aan.
“Nu zijn we allebei beroemd”, zeg ik tegen hem. Hij lacht van oor tot oor.
Wat bijzonder!
Ik hoop dat Frances een geweldig mooie tijd heeft in Engeland, ik hoop dat Ebel en jullie genieten in Londen en ik hoop dat je vindt wat je zoekt!!
We gaan nu even bijkomen van alle hectiek en emotie rond het boek. Ik geniet even mee met je blijheid en ga verder genieten van de prachtige herfst!!!
De zon breekt hier net weer door………………..
donderdag 14 oktober 2010
Vanuit ons hart.........
Ha Esther,
Ons boek is uit! Na een jaar van schrijven en dromen is de droom omgezet in het mooiste boekje dat je je maar kunt voorstellen. Ik haalde het boekje uit de enveloppe, keek ernaar, aaide erover en sloot het meteen in mijn hart.
Een vraag knaagde aan mijn hersenen.
Waar lijkt dit boekje op?
Ineens wist ik het.
Het boekje lijkt op Ebel en Joris, het is klein, afwijkend (formaat), mooi, kwetsbaar en heeft een kern van zachtaardigheid. Het is fantastisch hoe de uitgever die elementen uit onze blogs heeft gehaald en die heeft omgetoverd tot dit boek.
En nu gaat het verder.
Dinsdag waren we bij radio 1. Ik zat in het hok te praten en jij gaf me morele steun van achter de glazen wand.
Toen kwam gisteren Hart van Nederland.
We zaten klaar, wij en onze kinderen.
Daar kwam de mevrouw van Hart van Nederland, ze was leuk, jong en met prachtige ogen en heette Felicia (what’s in a name). Ze keek, zag meer dan ze zei, en gaf ons allemaal alle ruimte om op onze beurt weer te vertellen en te laten zien.
Onze jongens raakten er steeds meer in. Ebel begon zich te verkleden en Joris begon, zo ongeveer bij de afronding, van alles te vertellen.
Zeg ik teveel als ik zeg dat we een geweldige middag hadden?
Nu is het wachten op het moment dat het uitgezonden gaat worden, maar zelfs als dat jaren gaat duren, dan pakt niemand ons die middag in de zon weer af.
Voor Frances en Robbert is het soms niet helemaal duidelijk wat ze wel en niet willen.
Willen ze vertellen over Ebel? Willen ze op de televisie? Willen ze gesprekspartner zijn?
Gisteren kwam ik binnen nadat iedereen was weggereden.
De hond was tevreden, Joris had uren met hem gespeeld.
Ebel was tevreden, hij zat heerlijk onderuit voor de computer en straalde.
Robbert was gelukkig. ‘Ik ga even naar mijn eigen kamer om er nog over na te denken,’ lachte hij.
En tot slot mijn dochter Frances, die morgen jarig is. Haar ogen straalden.
‘Wat was dat fijn,’zei ze.
‘En wat een leuke vrouw. Wat deed ze dat goed.’
Even was ze stil.
‘Misschien zou ik later ook wel zoiets willen doen,’ zei ze toen.
En toen ging ze snel Frans leren want dat was er de hele middag niet van gekomen.
He Willemien,
Een droom komt uit, zo is het precies!!
Ik moet je heel eerlijk meteen iets bekennen.
Dat ene exemplaar, dat speciaal voor mij was heb ik, vanaf de dag dat ik het uitpakte, altijd bij me. Overal waar ik ga.
Het past precies in mijn tas, voelt bijna zacht aan en af en toe werp ik er een blik op.
Niemand die het ziet, maar stiekem gluur ik zo nu en dan even in mijn tas terwijl ik er iets uit haal en dan aai ik eventjes zacht de kaft. Het ligt ’s-nachts zelfs onder mijn hoofdkussen…….
Het is namelijk een heel “aaibaar”boekje. Het is zoals jij al zegt klein, mooi, lief, afwijkend en kwetsbaar.
Het voelt ook ineens, nu het zo zwart op wit staat, heel kwetsbaar dat in dat kleine boekje verhalen staan over Joris en Ebel, leesbaar voor iedereen.
We hebben geschreven vanuit ons hart en onze meest sterke maar ook onze meest kwetsbare kant laten zien. Het boekje gaat immers over dat wat we het meest liefhebben in het leven, onze kinderen. En dat is best spannend.
En ja, toen Hart van Nederland.
De zon scheen en het leek wel een mooie zomerdag. We liepen wat om elkaar heen en tussendoor werd er her en der eens wat gefilmd.
Er werden vragen gesteld en wij gaven antwoord, los van elkaar en samen.
Ebel hield alles goed in de gaten, Joris zat in zijn eigen wereldje.
Robert, Frances en Sophie voelden zich onderdeel van alles en juist dat vond ik zo geweldig om te zien.
Het ging deze dag even niet alleen om Ebel en Joris.
Zelfs de mevrouw van Hart van Nederland laat ons foto’s zien van haar eigen prachtige baby met nog mooiere ogen!!
Ze wist een sfeer te creeeren waarin iedereen zich thuisvoelde en dat vind ik heel knap.
Er werd vakkundig gewerkt, maar ook met een hart en dat maakte me nu juist zo blij!
Tussendoor drinken we ook nog potjes thee leeg, snoepen van de chocolade en lachen we.
Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, bijzonder.
Als laatste poseer jij met jou kids en ik met de mijne.
Los van elkaar. En toch zo samen.
We zijn klaar.
De zon schijnt nog steeds en we stappen in de auto.
Het gewone leven gaat weer verder.
We rijden weer terug, de werkelijkheid in.
We zijn nog net op tijd thuis voor de tennisles van Sophie en Joris schrijft daar, in de kantine aan de tafel nog gauw zijn boodschappenlijstje.
Ik bestel een cappucino, ga zitten en zucht eens heel diep.
Mijn tas staat naast me op de grond en ik zie het boekje erin zitten.
Ik aai het zachtjes en ben blij.
Blij met het boekje, blij met jou, blij met mijn kinderen en blij met deze bijzondere middag.
Bedankt, hart van Nederland, het was HARTstikke leuk!
Straks zijn we 3 minuten op tv.
Maar deze mooie middag neemt niemand ons meer af!!
Ons boek is uit! Na een jaar van schrijven en dromen is de droom omgezet in het mooiste boekje dat je je maar kunt voorstellen. Ik haalde het boekje uit de enveloppe, keek ernaar, aaide erover en sloot het meteen in mijn hart.
Een vraag knaagde aan mijn hersenen.
Waar lijkt dit boekje op?
Ineens wist ik het.
Het boekje lijkt op Ebel en Joris, het is klein, afwijkend (formaat), mooi, kwetsbaar en heeft een kern van zachtaardigheid. Het is fantastisch hoe de uitgever die elementen uit onze blogs heeft gehaald en die heeft omgetoverd tot dit boek.
En nu gaat het verder.
Dinsdag waren we bij radio 1. Ik zat in het hok te praten en jij gaf me morele steun van achter de glazen wand.
Toen kwam gisteren Hart van Nederland.
We zaten klaar, wij en onze kinderen.
Daar kwam de mevrouw van Hart van Nederland, ze was leuk, jong en met prachtige ogen en heette Felicia (what’s in a name). Ze keek, zag meer dan ze zei, en gaf ons allemaal alle ruimte om op onze beurt weer te vertellen en te laten zien.
Onze jongens raakten er steeds meer in. Ebel begon zich te verkleden en Joris begon, zo ongeveer bij de afronding, van alles te vertellen.
Zeg ik teveel als ik zeg dat we een geweldige middag hadden?
Nu is het wachten op het moment dat het uitgezonden gaat worden, maar zelfs als dat jaren gaat duren, dan pakt niemand ons die middag in de zon weer af.
Voor Frances en Robbert is het soms niet helemaal duidelijk wat ze wel en niet willen.
Willen ze vertellen over Ebel? Willen ze op de televisie? Willen ze gesprekspartner zijn?
Gisteren kwam ik binnen nadat iedereen was weggereden.
De hond was tevreden, Joris had uren met hem gespeeld.
Ebel was tevreden, hij zat heerlijk onderuit voor de computer en straalde.
Robbert was gelukkig. ‘Ik ga even naar mijn eigen kamer om er nog over na te denken,’ lachte hij.
En tot slot mijn dochter Frances, die morgen jarig is. Haar ogen straalden.
‘Wat was dat fijn,’zei ze.
‘En wat een leuke vrouw. Wat deed ze dat goed.’
Even was ze stil.
‘Misschien zou ik later ook wel zoiets willen doen,’ zei ze toen.
En toen ging ze snel Frans leren want dat was er de hele middag niet van gekomen.
He Willemien,
Een droom komt uit, zo is het precies!!
Ik moet je heel eerlijk meteen iets bekennen.
Dat ene exemplaar, dat speciaal voor mij was heb ik, vanaf de dag dat ik het uitpakte, altijd bij me. Overal waar ik ga.
Het past precies in mijn tas, voelt bijna zacht aan en af en toe werp ik er een blik op.
Niemand die het ziet, maar stiekem gluur ik zo nu en dan even in mijn tas terwijl ik er iets uit haal en dan aai ik eventjes zacht de kaft. Het ligt ’s-nachts zelfs onder mijn hoofdkussen…….
Het is namelijk een heel “aaibaar”boekje. Het is zoals jij al zegt klein, mooi, lief, afwijkend en kwetsbaar.
Het voelt ook ineens, nu het zo zwart op wit staat, heel kwetsbaar dat in dat kleine boekje verhalen staan over Joris en Ebel, leesbaar voor iedereen.
We hebben geschreven vanuit ons hart en onze meest sterke maar ook onze meest kwetsbare kant laten zien. Het boekje gaat immers over dat wat we het meest liefhebben in het leven, onze kinderen. En dat is best spannend.
En ja, toen Hart van Nederland.
De zon scheen en het leek wel een mooie zomerdag. We liepen wat om elkaar heen en tussendoor werd er her en der eens wat gefilmd.
Er werden vragen gesteld en wij gaven antwoord, los van elkaar en samen.
Ebel hield alles goed in de gaten, Joris zat in zijn eigen wereldje.
Robert, Frances en Sophie voelden zich onderdeel van alles en juist dat vond ik zo geweldig om te zien.
Het ging deze dag even niet alleen om Ebel en Joris.
Zelfs de mevrouw van Hart van Nederland laat ons foto’s zien van haar eigen prachtige baby met nog mooiere ogen!!
Ze wist een sfeer te creeeren waarin iedereen zich thuisvoelde en dat vind ik heel knap.
Er werd vakkundig gewerkt, maar ook met een hart en dat maakte me nu juist zo blij!
Tussendoor drinken we ook nog potjes thee leeg, snoepen van de chocolade en lachen we.
Iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben, bijzonder.
Als laatste poseer jij met jou kids en ik met de mijne.
Los van elkaar. En toch zo samen.
We zijn klaar.
De zon schijnt nog steeds en we stappen in de auto.
Het gewone leven gaat weer verder.
We rijden weer terug, de werkelijkheid in.
We zijn nog net op tijd thuis voor de tennisles van Sophie en Joris schrijft daar, in de kantine aan de tafel nog gauw zijn boodschappenlijstje.
Ik bestel een cappucino, ga zitten en zucht eens heel diep.
Mijn tas staat naast me op de grond en ik zie het boekje erin zitten.
Ik aai het zachtjes en ben blij.
Blij met het boekje, blij met jou, blij met mijn kinderen en blij met deze bijzondere middag.
Bedankt, hart van Nederland, het was HARTstikke leuk!
Straks zijn we 3 minuten op tv.
Maar deze mooie middag neemt niemand ons meer af!!
maandag 11 oktober 2010
Zwemles.... of niet?
He Willemien,
Joris zit op zwemles.
Al zo’n jaar of 6.
Sophie heeft inmiddels haar A en haar B en Joris heeft een certificaat.
Hij kan alles. Behalve netjes door 'het gat.
Week in week uit ga ik naar het zwembad.
Laat ik bij het begin beginnen.
De eerste keer zwemmen was een drama. Ik had Joris aangemeld bij een zwemschool in de buurt die pretendeerde “goed met speciale kinderen om te kunnen gaan”.
Ja, die ene meester kon dat heel goed. Maar toen die wegviel zonk Joris letterlijk weer naar beneden.
Eindeloos oefenen, eindeloos veel geduld en eindeloos die wandeling naar het zwembad.
Het ging heel langzaam en heel moeizaam maar het ging.
Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat Sophie altijd in de buggy meeging naar Joris zijn zwemles. Vanuit haar karretje volgde ze alles.
Knabbelend aan een koekje keek ze naar haar grote broer die aan het zwemmen was.
Nu, jaren later knabbelt Sophie nog steeds op een koekje en kijkt ze nog steeds naar haar grote broer die aan het zwemmen is.
Kortom, het schiet niet op.
Halverwege Joris zijn zwemcarrière hadden we een hoogtepunt.
Hij mocht afzwemmen voor zijn A.
Het was een heus feest hier in huis. Nog voor hij af moest zwemmen waren wij al feest aan het vieren. Beetje voorbarig blijkt achteraf.
Dapper deed Joris mee.
Schoolslag, rugcrawl, borstcrawl, drijven, kleren aan en kleren uit. Hij ging echt als een speer.
Er zaten kinderen tussen die minder netjes zwommen dan hij!
Vanaf de kant keek ik toe en ik weet nog hoe trots ik was.
Joris in dat enorme grote zwembad zwom!!! En hoe…………
En toen het gat. Nooit Joris zijn favoriete onderdeel geweest.
Joris maakte een vreemd duikje, zwom wat slordig en niet helemaal zoals het hoort door het gat maar ik stond te juichen aan de kant!!
Wauw, wat was ik trots op hem op dat moment!
Jij, als moeder van Eeb, kunt je mijn teleurstelling voorstellen toen ze zeiden dat hij alles goed had gedaan maar het gat niet helemaal netjes. En dus geen diploma.
Ik was er stil van.
Mijn bijzondere zoon werd gestraft. Gestraft voor zijn tomeloze inzet, zijn doorzettingsvermogen en zijn lef.
Op school, met vrij zwemmen, moet hij nu weer oranje bandjes om omdat hij geen diploma heeft………………..
Zwemles op school ben ik mee gestopt omdat alle plezier in zwemmen hem daar ontnomen werd en hij alleen “dat gat”moest oefenen……week in, week uit.
En weer gaan we dus zelf naar zwemles, iedere week.
Ook deze week weer.
Vanachter een raam kijken Sophie en ik samen naar Joris.
Sophie eet een koekje.
Eindeloos wordt “het duiken”en “het gat”geoefend. Hij krijgt aparte begeleiding en zwemt 1 op 1.
Op zich helemaal niets mis mee.
Dan gaan de kleuters in een rijtje staan.
Joris staat ertussen.
Met zijn lange lijf tussen die kleintjes in.
Ik zie Joris staan en mijn hart breekt.
En ineens weet ik niet meer zeker of ik nog wel door moet gaan.
Voor wie? Waarom?
Bestaat er geen illegale markt waar je een zwemdiploma kunt kopen?
Dan bestel ik bij deze een A-diploma.
Niet omdat ik zo nodig dat diploma moet.
Zwemmen kan ‘ie. Dat heeft hij mij allang bewezen.
Nee, alleen om Joris het plezier in zwemmen weer terug te geven, moet ik nu misschien stoppen met zwemles.
E weet je wat wij gaan doen dit weekend? Lekker naar het zwembad…….. zonder bandjes!!!
En jij, ook nog leuke plannen voor ’t weekend?
Ha Esther,
Allebei anders en toch zo anders.
Ebel heeft twee zwemdiploma’s.
Frances heeft er negen (je leest het goed, na diploma c nog allerlei certificaten en zo).
Robbert ook twee.
Als je Ebel in een zwembad ziet, waar praten door al dat rondzingende lawaai niet aan de orde is, dan zie je geen enkele beperking.
Ebel zwemt als een vis.
Mijn eerste reactie op jouw verhaal is; wat een drama, arme Joris. Laat toch zitten dat diploma!
Maar ja, ik begrijp dat je dan aldoor allerlei gezeur hebt; zonder bandjes niet in het grote bad enzovoort, en dat is ook weer vreselijk.
Ik zit in de ‘laat maar fase’.
Dat komt natuurlijk ook door Ebels leeftijd. Een jongen van vijftien sleep je niet meer mee naar lessen en klassen waar hij geen zin in heeft.
Dat is de makkelijke verklaring en de eerste waarheid.
De tweede waarheid is dat wat ik verder ondernam toch geen succes werd.
Ebel op G hockey, bij hartstikke leuke kinderen met beperkingen. Ebel stond in het veld met de stick in zijn hand en een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij naar het slachthuis gebracht werd.
Hij deed niets.
Nou ja, heel af en toe gaf hij de bal een ram. Hij is sterk, dus de bal schoot dan over het veld.
Een keer scoorde hij zelfs, maar het begrip doelpunt ontging hem en dus beleefde hij er geen vreugde aan.
Bob wel.
‘Wat kan die jongen hard slaan, juichte hij.
Na dat hoogtepunt zijn we gestopt. Nog steeds kan Bob heel af en toe verzuchtten dat Ebel in potentie een top-hockeyer is.
Ebel ging paardrijden. Hij zat met een hand om zijn dikke geobstipeerde buik geklemd, die harde buik vol ontlasting hobbelde een uur lang heen en weer.
Ebel kwam spierwit van het paard af.
Een keer schrok het paard, schoot weg in galop, Ebel zat zo stevig als een huis en bracht het paard zelf tot stilstand.
Bob juichte weer.
‘Wat een ruiter is die jongen.’
En zo is dat hoofdstuk afgesloten. Ebel heeft bewezen een klasse- en potentiële topsporter te zijn.
Wij zijn tevreden.
Daarna hoefde hij niets meer te bewijzen.
Nu is Ebel ook tevreden.
Dit weekend wordt het prachtig weer, en dus gaan wij wandelen, urenlang, met hond Sammie.
Geen diploma nodig, geen team, geen vaste tijden.
Alleen maar genieten van het bewegen en het buiten zijn. Zonder diploma, zonder verwachting, we hoeven niet te scoren, nou ja, alleen een terrasje halverwege….
Joris zit op zwemles.
Al zo’n jaar of 6.
Sophie heeft inmiddels haar A en haar B en Joris heeft een certificaat.
Hij kan alles. Behalve netjes door 'het gat.
Week in week uit ga ik naar het zwembad.
Laat ik bij het begin beginnen.
De eerste keer zwemmen was een drama. Ik had Joris aangemeld bij een zwemschool in de buurt die pretendeerde “goed met speciale kinderen om te kunnen gaan”.
Ja, die ene meester kon dat heel goed. Maar toen die wegviel zonk Joris letterlijk weer naar beneden.
Eindeloos oefenen, eindeloos veel geduld en eindeloos die wandeling naar het zwembad.
Het ging heel langzaam en heel moeizaam maar het ging.
Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat Sophie altijd in de buggy meeging naar Joris zijn zwemles. Vanuit haar karretje volgde ze alles.
Knabbelend aan een koekje keek ze naar haar grote broer die aan het zwemmen was.
Nu, jaren later knabbelt Sophie nog steeds op een koekje en kijkt ze nog steeds naar haar grote broer die aan het zwemmen is.
Kortom, het schiet niet op.
Halverwege Joris zijn zwemcarrière hadden we een hoogtepunt.
Hij mocht afzwemmen voor zijn A.
Het was een heus feest hier in huis. Nog voor hij af moest zwemmen waren wij al feest aan het vieren. Beetje voorbarig blijkt achteraf.
Dapper deed Joris mee.
Schoolslag, rugcrawl, borstcrawl, drijven, kleren aan en kleren uit. Hij ging echt als een speer.
Er zaten kinderen tussen die minder netjes zwommen dan hij!
Vanaf de kant keek ik toe en ik weet nog hoe trots ik was.
Joris in dat enorme grote zwembad zwom!!! En hoe…………
En toen het gat. Nooit Joris zijn favoriete onderdeel geweest.
Joris maakte een vreemd duikje, zwom wat slordig en niet helemaal zoals het hoort door het gat maar ik stond te juichen aan de kant!!
Wauw, wat was ik trots op hem op dat moment!
Jij, als moeder van Eeb, kunt je mijn teleurstelling voorstellen toen ze zeiden dat hij alles goed had gedaan maar het gat niet helemaal netjes. En dus geen diploma.
Ik was er stil van.
Mijn bijzondere zoon werd gestraft. Gestraft voor zijn tomeloze inzet, zijn doorzettingsvermogen en zijn lef.
Op school, met vrij zwemmen, moet hij nu weer oranje bandjes om omdat hij geen diploma heeft………………..
Zwemles op school ben ik mee gestopt omdat alle plezier in zwemmen hem daar ontnomen werd en hij alleen “dat gat”moest oefenen……week in, week uit.
En weer gaan we dus zelf naar zwemles, iedere week.
Ook deze week weer.
Vanachter een raam kijken Sophie en ik samen naar Joris.
Sophie eet een koekje.
Eindeloos wordt “het duiken”en “het gat”geoefend. Hij krijgt aparte begeleiding en zwemt 1 op 1.
Op zich helemaal niets mis mee.
Dan gaan de kleuters in een rijtje staan.
Joris staat ertussen.
Met zijn lange lijf tussen die kleintjes in.
Ik zie Joris staan en mijn hart breekt.
En ineens weet ik niet meer zeker of ik nog wel door moet gaan.
Voor wie? Waarom?
Bestaat er geen illegale markt waar je een zwemdiploma kunt kopen?
Dan bestel ik bij deze een A-diploma.
Niet omdat ik zo nodig dat diploma moet.
Zwemmen kan ‘ie. Dat heeft hij mij allang bewezen.
Nee, alleen om Joris het plezier in zwemmen weer terug te geven, moet ik nu misschien stoppen met zwemles.
E weet je wat wij gaan doen dit weekend? Lekker naar het zwembad…….. zonder bandjes!!!
En jij, ook nog leuke plannen voor ’t weekend?
Ha Esther,
Allebei anders en toch zo anders.
Ebel heeft twee zwemdiploma’s.
Frances heeft er negen (je leest het goed, na diploma c nog allerlei certificaten en zo).
Robbert ook twee.
Als je Ebel in een zwembad ziet, waar praten door al dat rondzingende lawaai niet aan de orde is, dan zie je geen enkele beperking.
Ebel zwemt als een vis.
Mijn eerste reactie op jouw verhaal is; wat een drama, arme Joris. Laat toch zitten dat diploma!
Maar ja, ik begrijp dat je dan aldoor allerlei gezeur hebt; zonder bandjes niet in het grote bad enzovoort, en dat is ook weer vreselijk.
Ik zit in de ‘laat maar fase’.
Dat komt natuurlijk ook door Ebels leeftijd. Een jongen van vijftien sleep je niet meer mee naar lessen en klassen waar hij geen zin in heeft.
Dat is de makkelijke verklaring en de eerste waarheid.
De tweede waarheid is dat wat ik verder ondernam toch geen succes werd.
Ebel op G hockey, bij hartstikke leuke kinderen met beperkingen. Ebel stond in het veld met de stick in zijn hand en een uitdrukking op zijn gezicht alsof hij naar het slachthuis gebracht werd.
Hij deed niets.
Nou ja, heel af en toe gaf hij de bal een ram. Hij is sterk, dus de bal schoot dan over het veld.
Een keer scoorde hij zelfs, maar het begrip doelpunt ontging hem en dus beleefde hij er geen vreugde aan.
Bob wel.
‘Wat kan die jongen hard slaan, juichte hij.
Na dat hoogtepunt zijn we gestopt. Nog steeds kan Bob heel af en toe verzuchtten dat Ebel in potentie een top-hockeyer is.
Ebel ging paardrijden. Hij zat met een hand om zijn dikke geobstipeerde buik geklemd, die harde buik vol ontlasting hobbelde een uur lang heen en weer.
Ebel kwam spierwit van het paard af.
Een keer schrok het paard, schoot weg in galop, Ebel zat zo stevig als een huis en bracht het paard zelf tot stilstand.
Bob juichte weer.
‘Wat een ruiter is die jongen.’
En zo is dat hoofdstuk afgesloten. Ebel heeft bewezen een klasse- en potentiële topsporter te zijn.
Wij zijn tevreden.
Daarna hoefde hij niets meer te bewijzen.
Nu is Ebel ook tevreden.
Dit weekend wordt het prachtig weer, en dus gaan wij wandelen, urenlang, met hond Sammie.
Geen diploma nodig, geen team, geen vaste tijden.
Alleen maar genieten van het bewegen en het buiten zijn. Zonder diploma, zonder verwachting, we hoeven niet te scoren, nou ja, alleen een terrasje halverwege….
zaterdag 2 oktober 2010
Herfst......
Ha Esther,
Onze blogs weerspiegelen de seizoenen. De herfst is over Nederland gaan liggen en allebei zijn we bezig om onze veilige en lieve huizen voor te bereiden op de winter. Bij mij wordt geverfd en de computer kan ik alleen naar maar bereiken door over dozen voor stripboeken en lego heen te kruipen.
Jij mailt me over dekentjes op de bank en over de salontafel die je kocht.
Hm, even maak ik me zorgen.
Een salontafel? Die barbaarse uitvinding die je gegarandeerd blauwe plekken op je scheenbenen oplevert? Maar jou kennende heb je er wel een maffe eigentijdse versie van gemaakt.
Ik heb heel veel opgeruimd, kasten vol leeggehaald. Die kasten en alles wat erin zat meldde ik aan bij het grofvuil en dat mocht donderdag aan de straat.
Woensdagavond tapete ik alle dozen en zakken dicht zodat er niets slordig weg kon waaien en ik zette alles keurig klaar. Twee kleine kasten verschoof ik al naar de straat, zodat ik de rest – voor Ebels taxi ’s ochtends al vroeg zou komen – er snel naast zou kunnen zetten.
De volgende ochtend een brief van de gemeente. Die twee kastjes waren te vroeg verplaatst.
€ 60 boete!
Ooit reed ik in een kever. Toen moest je nog je kenteken deel drie achter de ruit plakken. Dat was ik vergeten, hij lag in het vakje voor in de auto.
De politie hield me aan.
Ik had geen kenteken deel drie achter de vooruit.
‘Stom,’mompelde ik en ik bukte, pakte het deel drie en schoof het in het hoesje.
Toch kreeg ik te horen dat ik ook nog bekeurd ging worden.
Ik moest tekenen en dan zou ik later horen welk bedrag er aan dit vergrijp gekoppeld ging worden.
‘Ik teken dan een soort blanco cheque,’zei ik lachend. ‘En u vult pas later het bedrag in. Kom op zeg, dat zou u zelf toch ook nooit doen?’
Mijn zaak kwam voor. Maanden later.
Ik zat daar op een stralende ochtend in mei, halve vrije dag genomen.
Ik mocht mezelf verdedigen.
‘Dat ik bekeurd werd voor dit vergrijp, dat was niet anders,’zei ik. ‘Maar ik zou er pas voor teken als ik wist hoe hoog de boete zou zijn.’ Ik lachte stom genoeg nog een keer. ‘U zou zelf toch ook geen broek kopen als de verkoper zou aangeven dat u pas later zou horen hoeveel u dat dan daadwerkelijk gekost zou hebben?’
Volledig onbegrip aan de andere kant van de tafel en een boete die verdubbeld werd.
Aan het einde van die ochtend stapte ik naar buiten en begreep ik voor het eerst dat er in ons land een categorie mensen is die zinloos, doelloos en nutteloos werk doen.
En erger nog, dat ik af en toe last van die mensen zou gaan hebben.
Nooit, never, ever zou ik stemmen op een van de drie partijen die ons land nu gaan reageren. Maar die 4000 ambtenaren die wegmoeten, daar heb ik geen moeite mee, zolang het maar mensen zijn die hun dagen vullen met incidenten zoals ik die hierboven beschreef.
En al dat geld mag dan naar de zorg. Alle mensen die onze kwetsbare kinderen, ouders en geliefden zorg bieden moeten meer dan goed betaald worden.
En waarom eigenlijk?
Gewoon omdat de kwaliteit van de zorg voor hen die het nodig hebben de ruggengraat van onze maatschappij bloot legt!
He Willemien,
Zo, dat is eruit!!
En nu ik dus……..
Laat ik maar bij het begin beginnen.
Ja, ik beken! Schuldig! Ik ben nu trotse eigenaar van een salontafel.
Nu ik 44 ben heb ik er, inderdaad, echt voor de allereerste keer in mijn leven een aangeschaft!! Mooi niet?!
En maak je vooral geen zorgen, hij is hip, alweer helemaal opgeleukt en ligt nu al helemaal vol.
Waar heb ik al die jaren mijn glaasjes wijn en kopjes koffie neergezet??!
Om maar niet te spreken over die weelderige bos bloemen die er nu op staat!
En die blauwe schenen, die kunnen ons niets schelen!
We hebben namelijk wel ergere dingen om ons druk over te maken.
Ik ben vandaag, ondanks die leuke aanschaf van die salontafel, chagarijnig. Of eigenlijk is dat het goede woord niet. Ik ben moe. Eigenlijk gewoon ordinair moe.
Ik moet hier iedere dag alle problemen zelf oplossen en alle beslissingen zelf nemen. Eerlijk gezegd ben ik dat soms gewoon ineens zat. Net zo plotseling als er ineens een salontafel in mijn kamer staat, net zo plotseling ben ik vandaag plotseling in tranen.
Je kent vast wel die aanblik van zo’n Bambi die in fel schijnende koplampen van een auto kijkt, een verschrikte blik en hij verstijft van angst. Zou hij de overkant nog halen of wordt het een grote knal.
Ook hier kijken 2 paar bruine-Bambi-ogen mij aan. Joris en Sophie.
Ik zie hun verschrikte koppies.
En ik kan alleen maar huilen.
Zou het komen omdat ik deze week anders wel 16 jaar getrouwd zou zijn geweest? Zou het komen omdat mijn huis gebreken heeft en ik ze niet op kan lossen? Zou het komen door het kabinet wat mijn kabinet niet is? Zou het komen door die alom heersende griep? Of is het gewoon die herfst met zijn neerdwarrelende blaadjes waar ik heel slecht tegenkan?
Zou het komen door de auto die net een fikse reparatie kreeg en dus een fikse rekening gaat volgen? Of zou het gewoon komen door de hormonen? Het kunnen ook nog die lawaaierige opgeschoten jongens zijn die vannacht lallend langs mijn huis liepen? Of toch die brief van het Zorgkantoor waarover ik me weer zorgen moet gaan maken? Zou het ‘die vader’ zijn die over 2 weken een weekend komt genieten van zijn kinderen om ze daarna weer dubbel en dwars alleen te laten? Of toch gewoon te laat naar bed gegaan?
Ik weet het niet.
Ik denk dat het alles bij elkaar is en meestal weet ik daar wel raad mee.
Maar vandaag dus niet!
Ik kan die zorg even niet aan. En ik weet dat ik daar niet alleen in sta.
Dus ik ben het helemaal met je eens, er mag veel, heel veel geld naar de zorg! In alle mogelijke vormen.
Want als ‘zorg’ er niet meer is valt de maatschappij uit elkaar.
Vallen gezinnen uit elkaar, breken families op en vallen er slachtoffers.
Dat klinkt dramatisch maar het is ook dramatisch.
En vandaag is dat even hier in huis.
Drama.
Maar wij gaan weer verder, pakken de draad weer op.
Over de zorg in Nederland maak ik me meer zorgen………… waar pakken ze die draad weer op? En hoe?
Sophie vraagt of ik wat wil drinken, en zonder het antwoord af te wachten loopt ze al naar de koelkast. Joris gaat dicht tegen me aan zitten en kijkt me alleen maar aan. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Sophie vraagt zachtjes “Gaat het, mamma?” en ze legt haar handje op mijn arm.
Ze pakt het plaidje van de bank en legt het over me heen.
Ik huil nog even zacht verder.
Maar nu weet ik wel waarom!!
Ik prijs me gelukkig met die 2 en voel de liefde die er hier vanaf spat!!!
Ik zet mijn glas op die salontafel. We steken de kaarsjes aan, vuurtje knappert , en samen met Joris en Sophie kruip ik onder datzelfde plaidje op de bank.
Voor ons op die salontafel ligt de krant van vandaag. Nog helemaal strak in de vouw en ongelezen. Ik pak hem op en gooi hem nog snel erbij in de open haard.
Een grote vlam is het gevolg.
We kijken hoe hij snel verdwijnt. Ik wil het gewoon even, 1 dag, niet weten.
Vandaag vergeten we gewoon even, morgen weer een nieuwe dag!
Laat die herfst maar komen…………..
Onze blogs weerspiegelen de seizoenen. De herfst is over Nederland gaan liggen en allebei zijn we bezig om onze veilige en lieve huizen voor te bereiden op de winter. Bij mij wordt geverfd en de computer kan ik alleen naar maar bereiken door over dozen voor stripboeken en lego heen te kruipen.
Jij mailt me over dekentjes op de bank en over de salontafel die je kocht.
Hm, even maak ik me zorgen.
Een salontafel? Die barbaarse uitvinding die je gegarandeerd blauwe plekken op je scheenbenen oplevert? Maar jou kennende heb je er wel een maffe eigentijdse versie van gemaakt.
Ik heb heel veel opgeruimd, kasten vol leeggehaald. Die kasten en alles wat erin zat meldde ik aan bij het grofvuil en dat mocht donderdag aan de straat.
Woensdagavond tapete ik alle dozen en zakken dicht zodat er niets slordig weg kon waaien en ik zette alles keurig klaar. Twee kleine kasten verschoof ik al naar de straat, zodat ik de rest – voor Ebels taxi ’s ochtends al vroeg zou komen – er snel naast zou kunnen zetten.
De volgende ochtend een brief van de gemeente. Die twee kastjes waren te vroeg verplaatst.
€ 60 boete!
Ooit reed ik in een kever. Toen moest je nog je kenteken deel drie achter de ruit plakken. Dat was ik vergeten, hij lag in het vakje voor in de auto.
De politie hield me aan.
Ik had geen kenteken deel drie achter de vooruit.
‘Stom,’mompelde ik en ik bukte, pakte het deel drie en schoof het in het hoesje.
Toch kreeg ik te horen dat ik ook nog bekeurd ging worden.
Ik moest tekenen en dan zou ik later horen welk bedrag er aan dit vergrijp gekoppeld ging worden.
‘Ik teken dan een soort blanco cheque,’zei ik lachend. ‘En u vult pas later het bedrag in. Kom op zeg, dat zou u zelf toch ook nooit doen?’
Mijn zaak kwam voor. Maanden later.
Ik zat daar op een stralende ochtend in mei, halve vrije dag genomen.
Ik mocht mezelf verdedigen.
‘Dat ik bekeurd werd voor dit vergrijp, dat was niet anders,’zei ik. ‘Maar ik zou er pas voor teken als ik wist hoe hoog de boete zou zijn.’ Ik lachte stom genoeg nog een keer. ‘U zou zelf toch ook geen broek kopen als de verkoper zou aangeven dat u pas later zou horen hoeveel u dat dan daadwerkelijk gekost zou hebben?’
Volledig onbegrip aan de andere kant van de tafel en een boete die verdubbeld werd.
Aan het einde van die ochtend stapte ik naar buiten en begreep ik voor het eerst dat er in ons land een categorie mensen is die zinloos, doelloos en nutteloos werk doen.
En erger nog, dat ik af en toe last van die mensen zou gaan hebben.
Nooit, never, ever zou ik stemmen op een van de drie partijen die ons land nu gaan reageren. Maar die 4000 ambtenaren die wegmoeten, daar heb ik geen moeite mee, zolang het maar mensen zijn die hun dagen vullen met incidenten zoals ik die hierboven beschreef.
En al dat geld mag dan naar de zorg. Alle mensen die onze kwetsbare kinderen, ouders en geliefden zorg bieden moeten meer dan goed betaald worden.
En waarom eigenlijk?
Gewoon omdat de kwaliteit van de zorg voor hen die het nodig hebben de ruggengraat van onze maatschappij bloot legt!
He Willemien,
Zo, dat is eruit!!
En nu ik dus……..
Laat ik maar bij het begin beginnen.
Ja, ik beken! Schuldig! Ik ben nu trotse eigenaar van een salontafel.
Nu ik 44 ben heb ik er, inderdaad, echt voor de allereerste keer in mijn leven een aangeschaft!! Mooi niet?!
En maak je vooral geen zorgen, hij is hip, alweer helemaal opgeleukt en ligt nu al helemaal vol.
Waar heb ik al die jaren mijn glaasjes wijn en kopjes koffie neergezet??!
Om maar niet te spreken over die weelderige bos bloemen die er nu op staat!
En die blauwe schenen, die kunnen ons niets schelen!
We hebben namelijk wel ergere dingen om ons druk over te maken.
Ik ben vandaag, ondanks die leuke aanschaf van die salontafel, chagarijnig. Of eigenlijk is dat het goede woord niet. Ik ben moe. Eigenlijk gewoon ordinair moe.
Ik moet hier iedere dag alle problemen zelf oplossen en alle beslissingen zelf nemen. Eerlijk gezegd ben ik dat soms gewoon ineens zat. Net zo plotseling als er ineens een salontafel in mijn kamer staat, net zo plotseling ben ik vandaag plotseling in tranen.
Je kent vast wel die aanblik van zo’n Bambi die in fel schijnende koplampen van een auto kijkt, een verschrikte blik en hij verstijft van angst. Zou hij de overkant nog halen of wordt het een grote knal.
Ook hier kijken 2 paar bruine-Bambi-ogen mij aan. Joris en Sophie.
Ik zie hun verschrikte koppies.
En ik kan alleen maar huilen.
Zou het komen omdat ik deze week anders wel 16 jaar getrouwd zou zijn geweest? Zou het komen omdat mijn huis gebreken heeft en ik ze niet op kan lossen? Zou het komen door het kabinet wat mijn kabinet niet is? Zou het komen door die alom heersende griep? Of is het gewoon die herfst met zijn neerdwarrelende blaadjes waar ik heel slecht tegenkan?
Zou het komen door de auto die net een fikse reparatie kreeg en dus een fikse rekening gaat volgen? Of zou het gewoon komen door de hormonen? Het kunnen ook nog die lawaaierige opgeschoten jongens zijn die vannacht lallend langs mijn huis liepen? Of toch die brief van het Zorgkantoor waarover ik me weer zorgen moet gaan maken? Zou het ‘die vader’ zijn die over 2 weken een weekend komt genieten van zijn kinderen om ze daarna weer dubbel en dwars alleen te laten? Of toch gewoon te laat naar bed gegaan?
Ik weet het niet.
Ik denk dat het alles bij elkaar is en meestal weet ik daar wel raad mee.
Maar vandaag dus niet!
Ik kan die zorg even niet aan. En ik weet dat ik daar niet alleen in sta.
Dus ik ben het helemaal met je eens, er mag veel, heel veel geld naar de zorg! In alle mogelijke vormen.
Want als ‘zorg’ er niet meer is valt de maatschappij uit elkaar.
Vallen gezinnen uit elkaar, breken families op en vallen er slachtoffers.
Dat klinkt dramatisch maar het is ook dramatisch.
En vandaag is dat even hier in huis.
Drama.
Maar wij gaan weer verder, pakken de draad weer op.
Over de zorg in Nederland maak ik me meer zorgen………… waar pakken ze die draad weer op? En hoe?
Sophie vraagt of ik wat wil drinken, en zonder het antwoord af te wachten loopt ze al naar de koelkast. Joris gaat dicht tegen me aan zitten en kijkt me alleen maar aan. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Sophie vraagt zachtjes “Gaat het, mamma?” en ze legt haar handje op mijn arm.
Ze pakt het plaidje van de bank en legt het over me heen.
Ik huil nog even zacht verder.
Maar nu weet ik wel waarom!!
Ik prijs me gelukkig met die 2 en voel de liefde die er hier vanaf spat!!!
Ik zet mijn glas op die salontafel. We steken de kaarsjes aan, vuurtje knappert , en samen met Joris en Sophie kruip ik onder datzelfde plaidje op de bank.
Voor ons op die salontafel ligt de krant van vandaag. Nog helemaal strak in de vouw en ongelezen. Ik pak hem op en gooi hem nog snel erbij in de open haard.
Een grote vlam is het gevolg.
We kijken hoe hij snel verdwijnt. Ik wil het gewoon even, 1 dag, niet weten.
Vandaag vergeten we gewoon even, morgen weer een nieuwe dag!
Laat die herfst maar komen…………..
Abonneren op:
Posts (Atom)
