Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen

Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen
TWEE RARE FAMILIES BIJ ELKAAR.....!!! WAT EEN FEEST.....

woensdag 29 mei 2013

Puberen....

Oké….we zijn aan het onderwerp toe. Tenminste ik dan… Nou ja, eigenlijk ook niet naar er is geen ontkomen aan. Jij bent al wat verder, ik kom nog maar net kijken. PUBEREN! Ja, expres in dikgedrukte hoofdletters met een vette streep eronder. Ik denk dat ik maar weer eens een boek ga schrijven. ‘Het leven van een pubermoeder’ met als ondertitel iets van ‘HELP!’ Ik vind het een ingewikkeld gedoe. Bij Joris gieren de hormonen redelijk door het lijf. Er is toch zoiets als het servet en het tafellaken en daar dan tussenin zitten? Zoiets is het hier. Op school krijgt hij seksuele voorlichting. Diezelfde middag zit hij bij een theatervoorstelling van ‘Buurman en Buurman’ tussen de vijf jarigen. Dat is zo ongeveer onze situatie thuis. Mijn ideale beeld zou zijn dat Buurman en Buurman op hun zo eigen manier mijn zoon de ‘wonderen van het lichaam en het leven’ zouden uitleggen. Zie je het voor je? Buurman en Buurman leggen op hun eigen klungelachtige manier uit waar de baby’s vandaan komen, hoe ze gemaakt worden, en vooral ook hoe niet en aan het einde van ieder verhaal roepen ze vrolijk “AJETO”. En dat dan in het theater. Lijkt jou dat niet leuk? Al kan ik me voorstellen dat jij voor de Disney-uitvoering zou kiezen… Joris weet alles van meisjes. Hij draait echt mee in een vrouwenhuishouden. Tampons, nagellakjes en crème-tjes… Joris weet er alles van. Toen hij kleiner was heb ik al eens zo’n nepscheermes voor hem gekocht. In plaats van dat hij het mes op zijn wangen zette om de nepbaard af te scheren, haalde hij het mes met een geroutineerd gebaar over zijn benen. Dat zegt genoeg denk ik. De donsjes op zijn bovenlip zijn nu nog schattig. Straks als het er meer worden zullen we er toch aan moeten geloven. Moeten we ‘de eerste scheerles’ toch gaan geven. Nou ja, dat soort dingen. En dan is scheren nog onschuldig. Bij dat puberen hoort ook verzet, een grote mond en dwars gedrag. Nu had Joris dat laatste al vaker maar het lijkt wat uitvergroot. Van de week haalde ik hem op uit school en ik keek hem aan. Terwijl ik opzij keek keek ik hem bijna recht in de ogen aan. Joris is niet groot, maar het viel me ineens op. Onze ogen kruisten elkaar bijna op gelijke hoogte. “Jééé”, zei ik. “Je wordt ineens écht lang”. Grijnzend keken die bruine ogen mij aan. “Straks haal je me nog in”. Zijn grijns werd nog vetter…En toch…het is ook nog zo’n kleine gup. Lastig hoor, dat groot worden. Vijftien, ik vind het een heel getal. Het servet en het tafellaken… Joris heeft de techniek van het flirten ontdekt. We zitten aan het strand in zo’n hippe kroeg en Joris grijnst de hele tijd naar het meisje dat achter de bar staat. Ik denk dat dit haar eerste baantje is, ze is misschien nét zeventien. Joris kijkt haar doordringend aan, daar is hij erg goed in en grijnst er af en toe wat onnozel bij. Het meisje bloost zowaar. Ik lach heel hard in mijzelf en volg die twee een beetje. Vanachter zijn kopje thee kijkt Joris af en toe naar haar en zij weet eigenlijk niet goed waar ze moet kijken. Ik vraag de rekening en Joris gaat betalen. “Jij bent lief”, zegt hij tegen haar. En zij bloost tot achter haar oren. Als Joris wegloopt praat ik nog even met haar. Ik vertel wat over Joris en ze knikt instemmend. Het rood trekt langzaam weg. Als ik vertrek zegt ze nog wat tegen me… “Het is wél een mooie jongen hoor”… En nu bloos ik bijna. Van de woorden van dat lieve meisje. Joris heeft smaak! Maar goed, servet, tafellaken, seks en haren op de bovenlip. Ik weet het allemaal nog niet zo goed. Ik denk dat ik het maar laat gebeuren en het oplos zoals we alles al vijftien jaar oplossen: “komt tijd komt raad” en als ik er echt niet uikom bel ik jou. Want jij weet er alles van ….toch?! ;) X Esther Ha Esther, Ik weet er inderdaad alles van. Of laat ik het beter zeggen, ik weet nu hoe weinig je eigenlijk weet van elk nieuw stadium waar je kind in komt. Dat ligt aan mezelf. Ik lees en hoor graag over kinderen in alle leeftijden, maar het raakt me alleen maar echt als het gaat over situaties die ik uit mijn eigen leven herken. Ik had dat met zorgintensiviteit net zo. Ook daar las ik vroeger al over, het onderwerp deed altijd al iets met me. Maar echt raken deed het me pas toen ik zelf mijn bijzondere Ebel kreeg. Gisteren sprak ik met een collega. Ze heeft net een baby. Ze vertelde over gebroken nachten, over voeding die niet goed lukt. Ik hoorde het aan, reageerde, ik vond het bijzonder om weer even terug te denken aan die tijd, maar ik stond op en was het gesprek alweer zo goed als vergeten. Daarna sprak ik een andere collega van wie de zoon een probleem had met de mentor van de middelbare school. Robbert heeft een goede mentor maar een heel rare coördinator. Ik was dus meteen vol interesse en we vergeleken ervaringen en deelden tips uit. Zo gaat dat. En nu heb jij een oudste kind dat officieel in de puberleeftijd zit maar dat anders invult, net zoals Ebel doet. Ebel is drie jaar verder dan Joris dus je zou denken dat ik een mooie top drie van tips voor je heb. Die heb ik ook wel, maar het is – zoals altijd alles bij mijn bijzondere zoon - een top drie die even vaag en vreemd is al hij zelf. 1. Groei met hem mee 2. Juich toe wat hij ontwikkelt en leg hem zoveel mogelijk uit 3. Blijf hem stimuleren zijn grenzen te verleggen. Heb je hier iets aan? Nee, veel te theoretisch. Ik ga het uitleggen in de praktijk, want wij zijn allebei praktische mensen. Joris en Ebel zijn knappe jongens, dat is leuk. Ze hebben allebei oog voor mooie meisjes, dat is ook leuk. De uitwerking daarvan is soms niet zo leuk. Ebel is dol op caissières. Hij zoekt rond en gaat altijd snel naar de kassa waar de mooiste zit. Daar staat hij dan blij te springen. Hij legt dan graag een video op de band, die heeft hij altijd wel mee. En dan hoopt hij dat het mooie meisje die band oppakt en dan verbaast kijkt. Ik met dan uitleggen dat het een grapje is en als het meisje dan reageert en lief naar Ebel lacht, dan is zijn dag – nee, zijn week- helemaal goed. ‘Mooi meisje vond Ebel zo grappig,’mag ik dan eindeloos herhalen. Maar niet elk mooi meisje achter de kassa snapt wat Ebel wil, soms staat er ook een lange rij, soms kan het gewoon niet. En dan wordt Ebel verdrietig, blijft eindeloos staan, legt de video nog eens op de band en ook dat kan niet altijd. Ik heb dat uiteindelijk met Ebel besproken. Dat was heel moeilijk. Ebel keek zo verdrietig en erger nog, hij schrok meteen zo. ‘Ebel fout gedaan.’ En toch heb ik doorgepakt, want dat kan niet anders. De volgende keer bij de AH had Ebel geen video mee. Hij liep stil naast me. Bij de kassa zocht hij geen meisje uit en hij stond zielig naast me. Zo was er helemaal niets meer aan! Ik betaalde, pakte alles in en liep naast de verdrietige Ebel naar de auto. We stapten in. ‘Wat was dit groot van je, en knap,’schreeuwde ik ineens. Ebel schrok, maar toen moest hij echt zo hard lachen. Ik juichte nog even door, mensen die langs de auto liepen keken verbaasd en liepen toen maar heel snel weg. Twee gekken in een auto, dachten ze en dat klopte. Twee gekken in een auto. ‘Zag je hoe flink dat meisje bij de kassa je vond,’vroeg ik aan Ebel. Die keek naar me, de boodschap zakte heel langzaam in zijn hersenen naar beneden. Toen lachte hij weer, stil en haast weemoedig. Ik legde mijn hand op zijn hand. ‘Groot worden is soms heel moeilijk, ‘ zei ik. ‘Maar je doet het heel erg goed.’ Toen startte ik en reden we blij naar huis.