de Schaamte Voorbij

Hé Willemien,
De regen druppelt hier zachtjes neer en tegelijkertijd probeert ook de zon er doorheen te komen.
Mooi gezicht!
Morgen is Joris zijn partijtje. Morgen gaat hij ook uitdelen op school en zondag is het “inloopdag” met pubertaart…
Klinkt zo gewoon.
Maar jij en ik weten wel beter!
Al vaker hebben we het gehad over de verjaardagen van onze jongens en over feestjes in het algemeen, verleden week nog.
Bij een verjaardag horen cadeautjes… Sophie is makkelijk. Ze vindt zoveel leuk en ze vindt zoveel mooi en is blij met bijna alles!
Joris niet.
Ieder jaar is het weer hard nadenken.
Dit jaar wordt het een kruimeldief…..
Ha, die had je niet zien aankomen hè?! Mijn dertien-jarige-puber krijgt een kruimeldief voor zijn verjaardag.
Zoals je weet is hij gek op poetsen en stofzuigen, zijn eigen stofzuigertje dus!!
Het meest gekke is dat ik het niet eens meer zo gek vind maar als ik de reacties van mensen hoor is het eigenlijk wél een beetje gek. En ze hebben gelijk!
Ook krijgt hij een “boek van Muis”, ken je die? Met uitklapluikjes en verstopte plaatjes. Sophie las die toen ze drie was…..
En een skate-board. Maar da’s meer omdat Sophie en ik dat gewoon wel heel stoer vonden, toen ie bij de Albert Heyn in de bonusaanbieding lag…
Een vreemd lijstje, vind je niet?
Ach nee, jij vindt dat niet.
Jij kijkt allang niet meer op van mijn rare verhalen en mijn gekke cadeaus.
En da’s nou zo leuk! Dat wij elkaar snappen!
En door onze verhalen hoop ik ook dat steeds meer andere mensen ons gaan snappen.
Ik geef meteen ook toe…
Makkelijk zijn we niet. We hebben en houden graag het heft in handen en we denken bijna altijd beter te weten wat goed is voor iedereen en vooral voor onze jongens.
We vinden dat we “baanbrekend”bezig zijn en snappen beiden nog steeds niet waarom we niet een leuk klein hoekje hebben in een landelijke krant.
We blijven de lippenstift opsmeren en we blijven eerlijk en we blijven lachen….
Beiden “leven we voor onze kinderen”en beiden zijn we daar heel happy bij.
En weet je, terwijl de regen hier minder hard druppelt en de zon meer zijn best doet, zit ik hier gewoon lekker tevreden te zijn.
Ik ga zo kleine doorzichtige zakjes met hagelslag vullen, met een hondenkaartje eraan, Joris houdt van hagelslag en van hondjes, en die hang ik dan aan een klein cadeautje. Op dat kaartje schrijf ik “bedankt dat je op mijn feestje was!”
Een raar geheel, maar weet je….. ik zou niet anders willen!!! En ik hoop dat er nog vele rare feestjes zullen volgen!!
Oh ja, en ik moet zo niet vergeten om die pubertaart te bestellen. Met foto erop, van al zijn knuffelhondjes…..

Ha Esther,
Een boek van Muis, een skate-board en een kruimeldief.
Tja, ik ben maar even eerlijk. Wel een heel bijzondere combi.
Net zo bijzonder als je puberzoon van dertien.
Vroeger lazen mijn moeder en haar vriendinnen de Schaamte Voorbij, zo’n baanbrekend feministisch werk dat open een eerlijk over vrouwen en hun seksualiteit ging.
Ik denk vaak aan die titel, maar nooit in combinatie met seksualiteit en feminisme, maar in verband met onze vreemde jongens.
Voor ons geldt toch ook: de schaamte voorbij.
Ik zie dat weerspiegeld in je cadeaus en je hondenplaatjes met hagelslag.
Superleuk, maar ook wel heel raar allemaal.
Het kan jou niet meer schelen. Wat Joris wil is wat Joris krijgt.
Wat Joris leuk vindt, bepaalt de toon van zijn feestje.
En wat de buitenwereld daarvan vindt?
Wat kan jou het schelen, je bent die schaamte voorbij.
Vrouwen op mijn werk gaan massaal op cursus zelf reflectie, of verdiepen zich weekenden lang in zweethutten in hun diepere zelf. Ze willen graag dichter bij hun kern komen en meer in harmonie raken met het kind in hen. Het eeuwig en altijd maar aanpassen aan de buitenwereld ervaren ze als enorm belastend en stressvol.
Ik hoor ze praten en voel me geen stoellengte maar een Melkweg bij ze vandaan.
In jouw verjaardagsmail lees ik opeens waarom.
Wij reflecteren voortdurend, omdat Joris en Ebel met hun bijzondere voelsprieten ieder nuance, elke kleinste verandering in ons meteen feilloos aanvoelen.
Wij hoeven niet in zweethutten, we zweten al meer dan genoeg, door de zwaarte van de zorg en door de fijne wisselwerking tussen onze zonen en de wereld om ze heen.
Door Joris en Ebel houden wij het kind in onszelf steeds springlevend, want dat zijn hun speelkameraadjes.
En tot slot, aanpassen aan de buitenwereld, dat blijven we doen en we blijven dat van onze jongens vragen. Maar vaak genoeg ook hebben we geleerd dat die buitenwereld zich maar af en toe aan ons moet aanpassen. Jij laat dat zien door hoe je de verjaardag aanpakt.
Weet je dat mensen grof betalen voor al die cursussen, wel € 1500 per dag!
Misschien moeten we ons eens in die richting gaan oriënteren?
Een cursus de Schaamte Voorbij voor het Kind in Jezelf, met als cursusleidsters de Moeders zonder Grenzen.
Zou best wel eens heel groot kunnen worden!
Denk er maar eens over, maar eerst heel fijne verjaardag voor jou, Sophie en grote Joris van 13!

Een 2e hands leven??

Ha Esther,
Morgen is papa jarig.
Als je bij ons de schuurdeur open zou trekken, zou je bedolven worden onder dozen en pakjes.
Ebel is al weken bezig met knutselen, tekenen, plakken, verven, printen.
We zullen onze unieke kunstcollectie weer kunnen uitbreiden.
Daarnaast staan er een paar dozen vol video’s die Ebel aan papa geeft om ze meteen weer terug te pakken en ermee naar boven te rennen waar hij uren zal doorbrengen in een berg van video’s.
We gaan uit eten bij ons favoriete restaurant en omdat Ebel geen taart of niets mag, krijgt hij een extra zakje superverantwoorde chipjes.
Ebel straalt vandaag al van voorpret, morgen van pret, en maandag van napret.
Dan moet hij weer aan de bak, want over twee weken is Robbert jarig.
Het zal aanpoten worden om de stapel kunstwerken op tijd af te krijgen.
Ik vind Ebel dan zo lief, en zo kwetsbaar.
Hij geniet zo van deze bijzondere dag, leeft zich zo in, geeft zoveel weg en zorgt er onder tussen voor dat hij zelf ook wat graantjes meepikt.
Hij zal vanavond zelfs zijn speciale feestkleren klaarleggen.
Ebel wordt nooit ergens anders gevraagd.
Eén keer, toen hij drie werd, deed een lieve moeder een poging.
Ebel en ik zaten twee uur naar hun video’s te kijken terwijl het feestje in volle gang was.
Daarna is hij nooit meer ergens gevraagd.
En dat begrijp ik echt!
Ebel heeft dus ons, het gezin, om het maximale feestgevoel uit te halen.
En dat doet hij.
Maar achter zijn blijdschap en zijn liefde voel ik de hunkering naar meer.
Naar ook mee kunnen doen, gevraagd worden, kaartjes op de deur geplakt met uitnodigingen, cadeautjes halen in de stad, blij en vermoeid thuiskomen van het lasergamen, discobowlen of gewoon film en Mac Donald.
Elke keer als Robbert en Frances thuiskomen van iets leuks, staat Ebel ze op te wachten, blij om ze te zien, genietend van hun ervaringen die hij maar ten dele begrijpt.
Een tweedehands leven, denk ik even boos.
Zo, het is eruit, fijn dat ons blog er is om deze stoom even af te blazen.
Ik ga de keuken in, baken en koken voor morgen.
Ebel zal bij me staan, stralend van plezier
Mijn stukje verdriet ligt veilig bij jou in ons blog.
En zo kan ik morgen helemaal genieten.

Hé Willemien,
Ik voel je verdriet en ik lees je liefde.
Wat voor de één zo simpel is kan voor de ander zo moeilijk zijn.
Ikzelf ben erg goed in het simpel maken van dingen. Werkt meestal! Zeker in moeilijke situaties.
Het werkt alleen niet altijd voor onze jongens.
Je hebt het over Ebel en verjaardagsfeestjes.
We hebben het er al vaker over gehad.
Onze zonen en verjaardagen.
Volgende week wordt Joris dertien! Man, ik voel mijzelf ouder worden, terwijl ik het opschrijf.
Joris zijn eerste levensjaren vierden we op Curaçao, op het strand, blote voeten en een kratje bier.
Joris zat in het campingbedje, kroop rond en later liep hij er in zwembroekje tussendoor. En het ontging hem aan alle kanten, ieder jaar weer, dat het om zijn verjaardag ging. En tóch, ieder jaar vierden we het weer groots.
Ik weet ook nog dat we zijn “afscheidsfeestje”van het eiland ook vierden op het strand, hij was inmiddels vijf.
En er kwam toevallig een muziekband lekker spelen op het strand terwijl wij daar weer zaten “te vieren” met spekkies en bier.
We hebben dus al heel wat rare feestje achter de rug.
Hier geen blauwe zee en palmbomen, en óók die pappa is er niet altijd bij maar feest vieren kunnen we nog steeds als de beste!
Ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht om zijn verjaardag niet te vieren of géén feestje te geven enkel en alleen omdat het Joris zelf niets zegt.
Of het “oefening baart kunst” is of gewoon omdat het zo is…. Ik weet het niet maar zo, in de loop der jaren is Joris steeds meer gaan beseffen wat “verjaardag” is…. En daar heeft hij heel eigen ideeen over.
Maar daar ging het niet over. Dat komt volgende keer. Volgende week zelfs al...
De essentie is dat wij de feestjes moeten creeeren, onze eigen feestjes.
Soms zijn die klein, soms zijn die groots. Soms confronterend en soms gewoon niet leuk.
Maar weet je, ik blijf die slingers ophangen, iedere keer weer.
Wat zou het leven anders saai zijn, zélfs met die rare zonen van ons.
Ik hoop dat je vandaag een mooie, zonnige dag hebt gehad en ondanks alles toch een beetje hebt kunnen genieten.
Ik gun het je zo!!

Alleen wonen??!!

Ha Esther,
Jij blogt, ik blog terug.
Ik blog, jij blogt terug.
Zo werken wij, dat doen we van het begin af, een onafgesproken systeem dat we meteen feilloos te pakken hadden.
Vaak is daarmee een blog ook klaar, maar bij het laatste blog ging het anders.
Iets in je blog bleef me bezig houden, al wist ik eerst even niet eens wat het was.
Het was als de naam die hoort bij dat gezicht wat je ineens ziet en die je niet paraat hebt.
De vraag blijft in je sudderen tot je ineens , alweer heel ergens anders, het antwoord hebt.
Dat was Ineke van fitness of Erik van de auto-rally.
Zo ging het me ook met jouw blog.
En ook nu had ik het ineens weer.
Joris wil alleen gaan wonen, dat was het.
Dat was de zin die uit je blog geslopen was en in mijn hoofd gekropen was.
Je schreef over Joris, die aan het puberen is en een beetje mopperend vraagt wanneer hij alleen mag gaan wonen.
Ebel heeft dat nog nooit gezegd.
Ebel wil altijd bij papa en mama blijven.
Dat zegt hij maar al te vaak. Hij heeft er zelfs een mooi Engels zinnetje voor.
´Together forever,´ vraagt hij dan.
´Together forever,´zeggen wij automatisch.
Hij heeft er ook wat Nederlandse zinnetjes voor.
´Altijd bij jou blijven?’
En dan antwoord ik ook altijd meteen.
‘Altijd bij mij blijven.’
Deze zinnetjes zijn onderdeel van het vraag en antwoord ritueel dat Ebel nodig heeft.
Ebel moet veel dingen vaak vragen en hij heeft dan altijd hetzelfde antwoord nodig.
Ik geef dat – vaak gedachteloos – en Ebel heeft weer rust.
Maar door dat kleine zinnetjes van jou kijk ik ineens even verder dan dat ingesleten ritueel.
Ebel wil altijd bij mij, bij ons, blijven.
Ik heb dat aanvaard, en hoop altijd maar dat dat dan ook nog heel lang kan.
Ik heb er geen last van.
Tot ik een klein zinnetje lees van een jongen, categorie Vreemd net als Ebel, die wel alleen wil gaan wonen.
Jouw Joris.
En ineens wil ik dat Ebel dat ook heel af en toe zegt.
Niet omdat hij het ooit moet gaan doen, maar omdat het een teken zou zijn dat hij denkt dat hij het ooit alleen zou kunnen redden.
Ik gun hem dat, dat zelfvertrouwen.
Of het ooit komt, ik weet het niet.
Ik denk eigenlijk van niet.
Zo heb je me dus aardig bezig gehouden, en is ons blog meer dan wat letters en woorden.
En dat vind ik nog steeds heel bijzonder

Hé Willemien,
Weet je wat ik zo bijzonder vind?
Dat wij elkaar zo scherp houden……
Soms lijkt het alsof ik niet zonder jou kan en jij niet zonder mij.
We voelen elkaar op papier zo haarfijn aan terwijl onze levens toch tegelijkertijd echt zó anders zijn!
We hebben het er al eens eerder over gehad.
Dat wij, als “gekke moeders van nog gekkere zonen”soms jaloers op elkaar kunnen zijn.
Belachelijk zou je denken en tóch is het zo.
Als Joris zegt dat hij alleen gaat wonen heeft hij daar een beeld bij.
Hij heeft dan vier wasmachines, vier stofzuigers met héél véél WATT, vier koffiezetapparaten, vier vaatwassers en één auto, bij voorkeur een jeep!
Je kunt je dus serieus af gaan vragen hoe reeel het beeld is dat Joris voor ogen heeft als hij zegt “wanneer mag ik alleen wonen?!”
Wat ook opvalt is het magische getal vier.
Ineens was ‘ie er…die vier bij ons in huis
Joris wil ’s-morgens vier boterhammen eten, hij wil er vier mee naar school. In zijn kopje thee wil hij 4 suikerklontjes, liefst óók nog vier suikerschepjes.
Als hij gaat tekenen legt hij vier blaadjes neer en als we boodschappen doen koopt hij het liefst alles, maal vier!
Ik denk dat Joris vier een mooi getal vindt.
Het is ook wel een lekker kloppend getal. Mooi in evenwicht zeg maar.
Bij ons thuis is die balans er soms een beetje uit, met drie.
Joris zit constant tussen twee giebelende meiden en “vrouwengedoe”…
Dat kun je wel eens zat zijn.
Zeker als je je er zelf van bewust wordt dat je anders bent maar eigenlijk ook weer niet hélemaal niet snapt wat er nou zo anders is…
En dan nog die hormonen er ook nog bij!
Joris zoekt en creeert heel erg zijn eigen duidelijkheid en grenzen en nu heeft hij, even, heel veel houvast aan het getal vier.
Joris en Ebel, twee van die verschillende mannen.
Een verschil bij Joris en Ebel is dat het bij Eeb iets constanter en duidelijker is.
Hij stelt die vraag en verwacht dat ene antwoord, duidelijk.
Joris stelt ook vragen. Maar hij stelt ze iedere keer anders en hij wil ook variatie in de antwoorden.
Maar eigenlijk vraagt hij gewoon net als Ebel de hele tijd “together forever?”alleen komt het er bij Joris net even anders uit.
En ook mijn antwoord is dus iedere keer anders…
En iedere keer probeer ik hem dat zelfvertrouwen weer te geven door hopelijk de goede antwoorden te geven.
Ik geef hem die vrijheid en dat zelfvertrouwen door hem af en toe te laten gaan…
Twee verschillende mannen en tóch zo hetzelfde, net als wij eigenlijk!
Over twee weken is Joris dertien.
Hij zal nog vaak vragen, ik zal nog vaker antwoorden.
Maar voorlopig, voorlopig zijn ook wij nog “togehter forever”. Gelukkig!
En ondertussen gaan we sparen….. voor vier afwasmachines, stofzuigers, koffiezetapparaten, vaatwassers en één auto!

Pubers

Hé Willemien,
Ik vind onszelf de laatste tijd bijzonder aardig.
We genieten van onze gezinnen en onze zonen lijken alleen maar leuk.
Ik vind het wel weer even tijd voor wat tegenwicht…..
Want laten we wel eerlijk blijven, ze (je weet wel wie ik bedoel, toch?!) zijn soms gewoon hélemaal niet leuk, lief,aardig en zo bijzonder!!!
Joris is bijna dertien.
En dat merk ik! Nee, nog geen gezichtsbeharing, en al checkt hij zichzelf iedere dag onder de oksels, ook daar zit nog niets.
Erger, hij heeft een grote mond! Een héle grote mond. En anders dan ik gewend ben….
Normaal, ja, wat is normaal eigenlijk bij ons? Normaal telde ik 1,2 en voordat ik bij 3 was luisterde Joris, altijd.
En nu ineens niet meer. Ik realiseer me, ik mag niet klagen. Het tot drie-tellen-truukje heeft al ongelooflijk lang gewerkt, maar toch.
Nu kijkt hij me met die bruine ogen uitdagend aan en zegt gewoon “nee”, zomaar, middenin mijn gezicht. Nou ja…..
De eerste paar keer kon ik er nog wel om lachen. Daar ging het waarschijnlijk fout.
En nu vloekt hij er ook nog bij.
Ik ben een “zeikerd”, hij zegt “boeien”en hij zegt vooral veel “nee”.
Zei hij vroeger, “goedemorgen”, nu gromt hij bij het opstaan.
Wil niet ontbijten, zich niet omkleden en al hélemaal niet doen wat ik wil.
En soms word ik daar hélemaal gek van.
Een raar kind is al erg genoeg, een rare puber vind ik nóg erger.
Ook op school hebben ze het gemerkt.
Eerst zoek ik nog wat excuses. Binnenkort moet Joris naar het ziekenhuis, daar ziet ‘ie erg tegenop. Joris mist zijn vader erg. Joris heeft zijn dag niet. Joris is verkouden……
Weet je, Joris is gewoon even niet leuk!!
Zo, daar heb je het.
Iedere dag vraagt hij ook nog: “wanneer mag ik alleen gaan wonen”?
Iedere dag gromt en grauwt hij door het huis. Hij maakt wat onsamenhangende geluiden en zijn gezicht staat 24-7 op boos…..
Hij gooit met deuren en stampt nét iets te hard.
Het lijkt nét een échte puber.
Alleen dat alles doet hij wel met 2 knuffels in zijn hand.
En als zijn jas aanmoet zegt ‘ie wel weer heel schattig : “Mam, maak je m’n jas even dicht?”
En in bad spelen we nog heel gezellig samen met zijn verzameling badeendjes!
Verwarrend dus, voor mij maar zeker ook voor hem.
Die hormonen kunnen rare dingen doen met je lijf.
En gisteren, gisteren moest Joris nablijven op school. Hij had de juf een grote mond gegeven…
Mijn bijna-dertien-jarige-puber moet voor het eerst nablijven!! En dan kan ik een glimlach toch niet onderdrukken!!

Ha Esther,
Je hebt gelijk, we moeten niet al te aardig en lief worden, dan worden we ook ongeloofwaardig.
Je blog van deze week verbaast me niet, ik had het al gezien.
Er staan heel mooie foto’s van ons beiden met Joris en Ebel in Mijn Geheim.
Ebel is de laatste twee jaar niet erg veranderd, hij was al vroeg een grote puber en zal niet veel meer groeien.
Bij Joris is dat wel even anders.
Anderhalf jaar geleden, toen we samen begonnen, zag ik Joris voor het eerst.
Toen vond ik hem echt nog een kind.
Nu niet meer.
Ik zag het eerder al op de foto’s van KEK mama en nu weer.
Joris is geen kind meer, hij is een grote jongen, zijn gezicht is anders.
Ik weet niet goed hoe ik het precies moet zeggen, maar jij ziet het natuurlijk elke dag.
Bij vreemde kinderen als die van ons is het groter worden niet zo makkelijk.
Een kleine vreemde jongen is iets heel anders dan een grote vreemde jongen.
Ebel was een heel tenger bleek jongetje met blonde krullen, hij vertederde iedereen, ondanks zijn vreemde gedrag.
Nu is hij een lange vent, en zijn vreemde gedrag vertedert niet meer.
Kleine buurmeisjes deinzen even achteruit als hij op zijn opoefiets langs rijdt.
Daar is die vreemde jongen!
In gedrag, en dat ga ik meteen afkloppen, is Ebel als puber zoveel minder angstig geworden, hij heeft meer veerkracht, kan meer hebben.
Een grote mond heeft hij niet, dat is dan weer een van de voordelen van bijna niet kunnen praten.
In grote lijnen ervaar ik dit als lekkere jaren met hem.
Maar we zouden nu eens even minder liefjes en aardigjes worden en oké, dan plak ik er nog even wat eerlijkheid achter aan.
Een ding vind ik heel shit aan dat ouder worden, aan die pubertijd; bij grote kinderen komen ook grote vragen dichterbij.
Wat gaat de toekomst brengen, wat moeten en kunnen we nog aan Ebel leren, wat is er nog voor hem te bereiken?
Die vragen ontloop ik graag, ik denk altijd maar dat dat zorgen zijn voor een volgende tijd.
Maar ik zie aan de lange puberjongen dat die tijd nadert.
School mailde een leuke werkplek. Ik bedankte en zei dat ik er graag eens ga kijken, over een paar jaar.
Iemand vertelde van een leuk wooninitiatief en gaf me een folder.
Ik bedankte en zei dat ik graag eens ga kijken, over een paar jaar.
Ebel is op het moment zeer knuffelig, hij kruipt elke ochtend tussen ons in in bed om zo de dag te beginnen.
Daar ligt die lange vent tussen ons in.
Hij babbelt een beetje en slaat zijn armen om ons heen.
‘Lieve papa, lieve mama,’zegt hij dan.
Hij is nog steeds de baby die tussen ons in ligt, maar hij pakt ons beet en houdt ons even veilig vast.
Een baby, een grote vent, een kwetsbaar jongetje in het lijf van een stoere kerel.
Onze bijzondere zonen zijn elk stadium weer bijzonder, we weten verder niets.
Alleen dat staat vast!

Je échte leeftijd...

Ha Esther,
Frances ging helemaal onderuit op wiskunde en scheikunde, we werden voor het eerst echt geflest op internet en dat voor een bedrag waar je net niet om lacht. Ik werd woedend op de Volkskrant waar (quote van Frances en nicht Hester) sneue oude mensen nog leuk mee willen doen en tot slot kreeg Ebel medicijnen die op zijn zachts gezegd niet lekker vielen.
Weg de successen van vorige week!
Tot donderdag dan toen wij met twee gezinnen een rapportage hadden in KRO’s Kruispunt. Een inkijkje in het leven van twee – naar hedendaagse maatstaven – grote gezinnen die draaien rond een bijzondere regisseur.
Ik keen naar mezelf en zag een betrokken vrouw met drie kinderen en een heel leuke man en een uberleuke hond.
Ik kreeg een heel raar gevoel.
Ik zie mezelf, ik herken mezelf, maar ik kan me dan niet voorstellen dat ik dat ben. Ben ik werkelijk die moeder, de organisator van al die gebundelde levens, kook en was ik elke dag opnieuw voor vijf mensen? Werk ik erbij, zo langzamerhand weer best veel, en voeg ik het bijzonder leven met Ebel daar in?
Het lijkt wel zo, maar het komt niet binnen.
Hoe is dat bij jou? Je hebt een kleiner gezin en geen hond (als ik de knuffels van Joris niet mee tel) maar je stuurt nog meer alleen en op eigen kracht. Hoe zie jij dat? Heb jij niet ook soms het gevoel dat het niet bestaat dat jij dat bent?
Mijn favoriete popzanger toen ik studeerde was Joe Jackson. Zijn lied nineteen forever was toen al een favoriet van me. Ik kan het zo terughalen en het weer meegalmen.
I wanne be, nineteen forever.
Ik hoef geen negentien meer te zijn, maar ergens in me ben ik dat nog wel. Ik kan me nog afvragen wat ik later wil gaan worden, als ik groot ben. Ik kan dromen over de koffiezaak die ik nu toch in dat lege winkelpandje ga beginnen, of toch nog geneeskunde studeren of verhuizen naar Londen of Rome.
Dan zie ik mezelf op de televisie, en ik ben geen negentien meer. Ik heb een druk en vol en verantwoordelijk leven. Ik ben er blij mee!
Nooit, toen ik echt negentien was, zou ik dit als droomscenario hebben uitgewerkt. Maar nu ik er in leef, moet ik mezelf soms even in mijn arm knijpen. Het is immers een heel fijn leven.
Ik ga met Frances een rooster maken en hulp zoeken bij wiskunde en scheikunde, dat geld beschouwen we als verloren en ik hoop dat de oplichters er erg ongelukkig mee worden. Ik haalde andere medicijnen voor Ebel die beter lijken te vallen en die Volkskrant is mijn energie niet waard.
Ik ben een efficiënte volwassen vrouw en een klein en goed verborgen stukje binnen in me is nineteen forever.
En jij, wat is jouw ware leeftijd?

Hé Willemien,
Mijn leeftijd?!
Hmmmm, beetje onbeleefd hè, om daar zo direct naar te vragen?!?!
Maar ik doe er niet moeilijk over want Sophie roept het al een paar maanden grijzend in het rond, liefst nét te hard, liefst in groot gezelschap: “Mijn moeder is 44……..mét een leesbril!”
Vooral die leesbril voegt écht wat toe.
Ik kom mijzelf de laatste tijd ook op bijzondere plekken tegen.
Op de achterflap van een mooi boek, op de televisie en in verschillende bladen. Overal zie ik mijn kleine gezinnetje terug.
Eerst zie ik kringen, wallen, vermoeidheid en niet te vergeten rimpels en pas dán ga ik verder kijken……
Ken je dat programma, ‘10 jaar jonger in 10 dagen’?
Ik heb al een paar keer op het punt gestaan om me op te geven.
Het was de afgelopen weken even héél spannend, hectisch en druk en ik heb herhaaldelijk gedacht ’10 jaar ouder in één dag’ is meer mijn ding….
Rimpels dus en af en toe dik vette wallen. Rode ogen soms en een vermoeid lijf.
Maar weet je, nóg vaker ben ik blij.
Zie ik de zon schijnen en ben ik vrolijk.
Worden mijn rimpels ineens lachrimpels en verdwijnen de wallen achter dat hippe leesbrilletje….
Ik heb het inderdaad druk. Ik organiseer alles alleen. Ik heb veel , héél veel verantwoordelijkheid alleen te dragen en ik weet nu, met 44, óók nog steeds niet wat ik wil worden.
Alhoewel, da’s eigenlijk niet waar.
Ik schrijf. Ik schrijf me helemaal de bultjes en ik bruis van de ideeen.
Een prachtig boek is in de maak, zó leuk dat ik er zelf helemaal blij van word!
In al die “zwaarte”van ons leven heb ik ook een hoop vrolijkheid.
Mijn ware leeftijd is dus 44, met een leesbril.
Maar hoe ik me écht voel?
Als ik meegeniet met Joris voel ik me soms een klein kind, onbevangen en zonder oordeel.
Als ik op stap ben met Sophie voel ik mijzelf soms een net een klein meisje als we weer eens de slappe lach hebben.
Als ik aan het regelen en zorgen en organiseren ben voel ik me soms net een oude vrouw.
En als ik schrijf, als ik schrijf ben ik leeftijdsloos en geniet ik gewoon.
Nou ja, tot nu toe.
Want nu weet iedereen het, ik ben 44 mét een leesbril….
Maar weet je, ik ben wel gelukkig, héél gelukkig met mijn gezin!!!
En die leeftijd??
Weet je eigenlijk zegt me dat hélemaal niet zoveel. Harry Mulisch zei ooit: "Het wijst erop dat je geen échte zorgen hebt, als je je zorgen over je leeftijd maakt."
En zo is het maar net……!

Sneeuwklokjes en meer.....

Ha Esther,
Ik had een week vol successen.
Echt stom dat ik geen staatslot heb gekocht!
Op maandag sprak Frances voor de manifestatie Passend Onderwijs in Amsterdam. Daar stond mijn grote dochter voor duizenden mensen en ze nam het op voor haar broer Ebel en allen zoals hij.
Ik ga nu weer bijna huilen.
’Tranen van blij, ’vraagt Ebel dan bezorgd als ik zomaar ga janken of Harry Potter lees.
‘Tranen van blij,’zeg ik dan snel.
Veel lieve mensen, zoals jij, leefden mee met Frances en schreven en spraken goede woorden.
Het was een prachtige maandag.
Toen ging de week verder, sneeuwklokjes overal en fluitende vogels.
Ik had een superleuke bijeenkomst voor mijn werk.
En toen kwam er een sms van Robbert.
Hij heeft zijn cito heel goed gemakt.
Hoe goed?
Nou, het kan gewoon niet beter.
Je begrijpt dat ik meteen een feestetentje organiseerde.
Daar zaten we met lieve mensen lekker te eten.
Collectief werden Frances en Robbert geprezen.
Ebel zat boven maar rende af en toe bijna bloot, in luier en sexy zwart slipje, blij door het huis.
‘Wat hebben ze al veel meegekregen door hun leven met Ebel,’ zei mijn moeder.
Dat zijn van die dingen die een moeder zegt, hoort te zeggen.
Zo waren alle successen van die week niet meer op zich staand, maar onderdeel van een groter geheel, ons bijzondere leven met Ebel.
Frances en Robbert behalen daarbinnen hun eigen individuele succesjes, maar ergens op de achtergrond draagt Ebel zijn steentje bij.
Op zaterdag haalde ik de Alles Kids special van Margriet bij de Bruna en daar staan we heel mooi in als Moeders zonder Grenzen (hopen dat het boek nu flink gaat verkopen) en zo passen wij in die mooie rij van deze week.
Vanochtend, een zondagochtend met de zon naar binnen en vogels buiten, lag ik in de vroege ochtend in bed en genoot van het gevoel dat het leven soms –even maar – zo makkelijk kan zijn.
Ik pak dat gevoel vast, en stop het in mijn voorraadkastje voor andere momenten.
Deze is binnen!

Hé Willemien,
Je mail maakt me helemaal blij.
De zon en de sneeuwklokjes deden dat deze week ook al eerder. Mij blij maken.
En dat is een goed gevoel.
Weet je wat ik ook fantastisch vind?
Dat Joris en Ebel beiden aanwezig waren op de verschillende manifestaties van Passend Onderwijs. Niet lijfelijk, wel hun verhaal.
Frances vertelde over Ebel, Floor over Joris en onze beiden mannen kregen de zaal plat….. Niet gewoon trots, nee, supertrots ben ik op die jongens van ons.
Weet je, ik geloof er heilig in, ze gaan een verschil maken…..sterker, ze maken al een verschil!!
Wij, moeders zonder grenzen, timmeren aan de weg. Heel langzaam maar wel heel overwogen.
We blijven dicht bij onszelf, we blijven eerlijk.
En juist die eerlijkheid wordt zo gewaardeerd.
Ik krijg op mijn site soms prachtige berichten binnen…… Die eerlijkheid is wat mensen willen.
Soms stellen we onszelf héél kwetsbaar op….. en soms, soms zijn we gewoon heel blij.
Joris loopt de trap op…. “ladidieladidaaa”, roept hij vals. Hij noemt het zingen. Hij grijnst naar me met al die scheven tanden en Sophie en ik grinniken samen stiekem om hem.
We gaan een avondwandeling maken in de Aqua-Zoo hier vlakbij.
Er hangen bijna 4000 lampionnen. We lopen door het park en het wordt langzaam aan steeds donkerder en door al die lampionnen lijkt het wel een sprookje!
Joris wil de klimtoren in, dat durft hij normaal nooit. Hij gaat toch…..
Glunderend komt hij naar beneden….”ladidieladidaaa”. Supertrots op zichzelf.
En zo trots als Joris keek, zo trots ben ik ook op ons.
Moeders zonder grenzen, de zon, Frances, sneeuwklokjes, Robbert, Sophie, fluitende vogels, Joris en Ebel…….. Hoeveel moois kan een mens aan?!