Stress en ergernis...maar óók geluk!

Ha Esther, Stress, ergernis, irritatie. Wat een nare woorden, vind je ook niet? En dat zijn ze ook, ze zijn niet alleen naar, maar ze zijn ook besmettelijk, bijna net zo erg als een verkoudenheid met vieze, groene snotneus. Voordat de vakantie begon, had ik last van die besmettelijke stress en ergernis. Ze kwamen met name op drie gebieden, in willekeurige volgorde, email, hond en zorgintensief kind en alles wat daar bij hoort. Bij het e mailen had ik een leuk plan opgestuurd, waar ik – tot op heden – niets van hoorde. Daar baalde ik van. Ik mailde ook met wat zakelijke dingen naar een collega die me nooit anders dan chagrijnig terug mailt, ze is druk, wat ik vraag kan niet, ze heeft nu geen tijd. Bah, die mailtjes van haar open ik soms eerst niet vanwege de hoogst besmettelijke stressfactor die ze bevatten. En dan de hond, je kent hem, onze brave Sam. Hij is wat vreemd, een beetje autistisch eigenlijk wel. Hij heeft maar èèn liefde en dat is zijn bal. Die werd afgepakt door een jonge hond en toen die dat een keer of drie keer had gedaan liet Sam eens flink zijn tanden zien. Sindsdien, het is echt al jaren geleden, verkondigt de baas van die hond nog steeds op hoge toon dat Sam vals is. Ik ontwijk hem altijd maar de laatste weken kwam ik hem weer tegen. Hij trekt dan zijn enorme hond ongelooflijk overdreven naar zich toe. Ik vind dat zo flauw! En dan de mensen die hier een eindje verderop wonen, die zijn helemaal vreselijk. Ze hebben overlast van poepende en pissende honden bij hun tuin en doen alsof Sam daar de hoofdschuldige zo niet de enige schuldige van is. Ik loop zelden of nooit langs hun huis omdat ik ze zo vervelend vind, maar vlak voor de vakantie liep ik er wel even en meteen begonnen ze te schreeuwen tegen Sam. Nu komt nog het gekste, ze hebben zelf een hond die ik laatst zeer uitgebreid bij hun huis zag pissen, maar daar zullen ze dan wel blind voor zijn. Ebel is achttien en dus verandert er heel wat. Ik moet zijn ziektekostenverzekering veranderen. Ik belde ze maar dan krijg ik een stem die me vertelt dat het zo druk is dat ze de verbinding gingen verbreken, en dat gebeurde me vier keer. Toen kreeg ik een brief dat ze Ebels verzekering niet meer konden veranderen omdat ik niet had gereageerd. Toen we dus naar Schier vertrokken, een week geleden, had ik nog allemaal vieze en kleverige stukjes stress op me plakken. Op de boot werd dat niet beter. Er zat een gezin naast ons vader en moeder met kinderen van een jaar of zes en acht. Ze keken allemaal onafgebroken op hun mobiel. De moeder stond op om drinken te halen, dat vond ik wel bijzonder, zou ze iedereen een appje gestuurd hebben om te vragen wat ze wilden.? Maar goed, de boot naar Schier vaart in een U bocht en Ebel wordt altijd zo blij als die bocht ingezet wordt, het gaat goed komen, we gaan er echt heen. Ook nu sprong hij als een blije kikker omhoog toen hij de boot voelde bewegen. ‘We gaan naar Huisje Klok,’juichte hij. ‘We komen er aan!’ De hele familie keek op van hun mobiel. Dat kon ik me nog wel even voorstellen. Maar ze keken niet meer terug, ze beleven naar Ebel kijken. Dit levende vermaak was toch nog even een heel stuk leuker dan een klein schermpje. Na twintig minuten voelde ik hun ongewenste aandacht als vies, dik slijm aan me plakken. Toen waren we op Schier. Het was donker, het was uitgestorven en het was koud, heel erg koud. Ik vroeg me af en toe af waarom we daar in vredesnaam zaten. Tot ik, na een dag of drie, in de kamer zat. De zon scheen naar binnen, Ebel maakte een kopje koffie voor me en Robbert lag nog te slapen onder en grote stapel van die oude wit-groene dekens. Ik zat daar en ik voelde me schoon, fris en leeg. De rest van de week hield ik dat vast. Zelfs toen een ouder echtpaar tegen Ebel schreeuwde omdat die niet snel genoeg aan de kant ging op het eenzame schelpenpaadje waar wij liepen en zij fietsten, kon ik er alleen maar en met smaak om lachen. Dat is altijd weer het wonder van de Wadden. De wind, de wolken, de zee en het zand schuren je schoon. Er is dan altijd een uitdaging en dat is dat gevoel vast te houden. Ik neem me steeds weer voor dat zo lang mogelijk te doen. Je herkent dit, als liefhebber van Vlieland, zee en strand, vast? Hoe houd jij de stress op een afstand?? Hé Willemien, De woorden stress, ergernis, irritatie,snot, chagrijnig en boos gonzen rond in je blog en ik zie ze niet eens. Ik zie Vlieland staan, ik lees strand en zee en je hebt mij onbedoeld gelijk blij gemaakt! Gek ben ik op die eilanden, die eilanden hier vlakbij maar óók op die eilanden ver weg. De zee is namelijk helend voor mij. En eilanden liggen toch vaak middenin de zee… Ik kan het niet verklaren en ik kan het al zeker niet onder woorden brengen maar de zee heeft mij al héél veel gegeven. Doe daar wat zon bij, een windje, een strand en een picknikkleedje en je kunt mij niet gelukkiger maken. Ideaal plaatje? Jazeker. Maar af en toe moet ik dat plaatje voor mijzelf wel creeeren anders hou óók ik het niet vol. Net als jij. Bij slecht weer leggen wij het picknikkleedje soms middenin de kamer, zélfs voor de open haard die dan lekker knettert. Mensen die me kennen weten het, dat kleedje is heel bijzonder voor mij en ik heb dat kleedje heel vaak bij me. Zo creeer ik vaak, middenin stress, ergernis, irritatie, snot en chagrijn tóch mijn eigen plekje geluk. Gek, als ik het zo opschrijf….”Mijn geluk zit in een kleedje.” Maar het zit ook in meer. Afgelopen zomer liep ik op Vlieland over het strand, alleen. Plotseling zie ik letters in het zand. Ik kijk nog eens goed en lees verder. Een heel gedicht komt er tevoorschijn. Op dat grote stille strand ben ik tot in mijn tenen gelukkig. Wat bijzonder en mooi is dat! Iedere morgen rijdt er een grote truck met banden vol poezie over het strand en zo laat hij zijn afdruk achter op het onbelopen zand. Mooier kan het bijna niet in mijn ogen… Het helende strand. Vanmorgen stond ik onder de douche. Beneden draait muziek en ik ruik vers gebakken cake-jes. Sophie is aan het bakken en ik zie, in gedachten, haar billen draaien op de maat van muziek terwijl ze druk in de weer is met beslag, eieren en meel. Cake-jes bakken is hier ‘een ding’. Wij bakken als troost, al 5 jaar lang. Helend bakken… Afgelopen vrijdag reden Joris en ik naar zijn logeeradres. De zon scheen prachtig over de weilanden en ‘zijn dorp’ lichtte helemaal op terwijl we er naar toe reden. Práchtig. Nog altijd breng ik mijn sticker, tegenwoordig de bijnaam van Joris, met gemengde gevoelens weg. Ik rijd terug, Sophie weer tegemoet en ik glimlach toch. Die weekendjes zonder Joris zijn van ons…..Helende weekenden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Muziek, een lekker glas wijn, de slappe lach met mijn tiener, dat strand, mooie gesprekken met vriendinnen, madeliefjes in het gras, lekkere luchtjes, mijn familie, leuke afspraakjes, dat picknikkleedje, schrijven, die rare zoon, zoenen, chocola, lopen door de versgevallen sneeuw, cake-jes bakken, die weekenden zonder sticker, mijn zus, een mooie film, de ochtendzon op het strand, 'mijn'stad Leiden, een mooi boek, mooie spreuken…. Moet ik doorgaan? Allemaal even helend voor mij. Dus ja, hoe hou ik de stress op een afstand? Zó dus. Maar weet je, ook mij lukt dat niet altijd en geluk vasthouden is moeilijk. Ook bij mij voeren die nare woorden soms de boventoon. Vaker dan ik zou willen zelfs. Maar ik doe mijn stinkende best. Ik doe mijn stinkende best om die helende dingen in mijn leven levend te houden. En dat lukt tot nu toe best aardig! En als het écht niet lukt, pak ik mijn picknikkleedje en ga er boven op zitten. Bovenop mijn eigen geluk…en dan komt het vast allemaal wel weer goed. Denk je ook niet?? Net als bij jou… XXX