superjuffen in het laatje

Ha Esther,
Het is niet voor het eerst dat we het erover hebben, alles op school staat of valt met de leraar of lerares die je voor je zorgintensieve kind hebt. Wij hebben kortzichtige zeurpieten gehad die er genoegen in leken te scheppen om werkelijk alles wat Ebel niet kan te benadrukken. Gelukkig hebben we ook geweldige mensen getroffen, die met plezier met Ebel aan de slag gaan en die juist kijken wat ze, ondanks alle beperkingen, wel met Ebel kunnen bereiken.
Dit jaar hebben we er weer zo een, zo’n superjuf. Ze had al wel eens ingevallen en dan viel me al op hoe leuk ze over Ebel sprak. Dus toen we haar dit jaar als persoonlijk begeleider kregen toegewezen, was ik al vol hoop.
Die hoop bleek terecht, ze is een heel leuke vrouw die met Ebel werkelijk van alles onderneemt. Ze overlegt veel met een andere juf die ik ook erg hoog heb zitten.
Afgelopen vrijdag was er blijkbaar sprake van ziekte, dat komt trouwens wel schrikbarend veel voor onder het personeel van speciale scholen, vind je ook niet? Maar goed, blijkbaar hadden ze een constructie bedacht. Op zaterdagochtend kreeg ik daarover een mailtje.
Dit is de tekst:
En het ging superdepupper met Ebel! was rustig aanwezig en een goede hulp!. We hebben een voedermannetje gemaakt van vogelzaadjes en van pinda ’s armen en benen gerijgd, dit vond Ebel een leuke klus en was onze assistent, heeft de andere kinderen geholpen… Tijdens het televisiemomenten pakten Ebel en Yvonne elkaar bij hun handje vast, heel lief zaten ze elkaar aan te kijken, haha grappig moment dus!
Jij, als collega-moeder, kunt begrijpen wat dit met me deed. Ten eerste het feit dat je er aan denkt om me dit te sturen. En dan ten tweede de inhoud!
Grijze wolken hingen boven de zaterdagochtend, maar ik zweefde daar ver boven op een fluorescerend roze wolk, ze intens gelukkig. Ik proef de woorden in mijn mond als zachte zoete snoepjes, mijn zoon deed het superdepupper, hij was een goede hulp, heeft anderen geholpen. Het zingt door mijn hoofd zoals anders de tekst van een liedje dat op de radio voorbij komt.
In de krant lees ik over een van de gelukkige winnaar van de postcodeloterij, die kon zomaar ineens miljoenen bijschrijven.
En toch weet ik zeker dat ik me een nog grotere winnaar voel.
Ik pak een stukje van al dit geluk en stop het veilig weg, in mijn voorraadkasje, daar zit het en ik kan het tevoorschijn toveren als het weer minder gaat, als we sombere woorden over Ebel krijgen of als hij raar en onrustig is, of juist uitgeput en futloos.
Ik heb mijn voorraadje aangevuld.
Wat een heerlijk weekend!

He Willemien,
Het is je gegund, zo’n heerlijk weekend!!
Bij ons is die superjuf helaas weg, verdwenen, ziek en uit het zicht.
In mijn ogen kapot gemaakt door het schoolsysteem.
Deze juf begreep dat als het sneeuwt je naar buiten gaat, dat als je de klas binnenkomt met je knuffels (al ben je al 11), het leuk is als de juf zelfs je honden begroet! Deze juf begreep dat je als moeder het beste voor je kind wil al betekende dat soms dat ik me niet aan de regels hield. Deze juf hoort gewoon met “bijzondere kinderen”te werken.
Ik kreeg zelf ooit een groot compliment van een moeder waavan de dochter inmiddels al lang op de middelbare school zat. Tegen mij, een ex-schooljuf van die bewuste dochter,zei die moeder toen: “weet je, het maakte eigenlijk niet zo veel uit wat je deed, het ging er meer om dat je er gewoon echt was voor de kinderen!!
En zo’n juf had Joris ook………….
En nu is ze weg, voor onbepaalde tijd als ik het goed begrijp.
Ze kwam op school en ging ziek naar huis………….
Zonde, zo zonde.
Dus nu heb ik haar een brief geschreven, een brief waarin ik haar nog een keer uitleg hoe goed ze is en hoe belangrijk het is dat er juffen zijn zoals zij.
Ik heb haar gezegd dat ik het jammer vind voor Joris, voor mij maar vooral voor haar.
Dat ze goed na moet denken over beslissingen die ze gaat nemen.
Wijze woorden van een wijze moeder.
Nou ja, wijs.
Ik heb de afgelopen dagen vreselijke pijn. In mijn bil en dat straalt uit naar mijn been. Niet leuk en ik word er erg chagrijnig van. Ik kan niet lopen, staan, bukken en zelfs zitten doet pijn.
Joris laat, echt per ongeluk, een fles cola vallen en de cola zit werkelijk overal.
Ik word ineens boos, heel boos en Joris moet het ontgelden.
Ik ben boos op mijn pijn, boos op de school die de juf laat gaan, boos op Wim die ons in de steek laat, boos op onaardige mensen, boos op van alles en iedereen ……………….. en dus roep ik hele onaardige dingen tegen Joris waar ik direkt alweer spijt van heb.
Niets is menselijker zou je denken maar ik voel me op zo’n moment alles behalve wijs.
Ik heb ook zo’n kastje waar jij het over hebt. In mijn hoofd.
Het is vrolijk gekleurd, bloemetjes, stipjes en ook met heel veel laatjes.
Er zitten een hoop mooie gedachten, wijze woorden en mooie gebeurtenissen in.
Soms gaat het zwarte laatje open, dat is heel klein en er past niet zoveel in.
Als het vol zit kieper ik het gewoon leeg en begin opnieuw.
Maar meestal staan de vrolijk gekleurde laatjes open en stop ik er mooie dingen in.
Er best plek voor de juf van Ebel en de juf van Joris.
Ik zet ze gewoon samen, in 1 laatje……….. volgens mij zouden er wonderen verricht kunnen worden als we dat in het echt ook zouden kunnen doen!!